Για όσους παρακολουθούν επισταμένως -μάλλον από βίτσιο παρά από χόμπι- τα πολιτικά πράγματα της χώρας, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, η κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ δεν προκαλεί εντύπωση. Πολλοί άλλωστε ήταν εκείνοι οι οποίοι αξιολογώντας την ετερόκλητη δομή και τον τύπου σημαίας ευκαιρίας κόμμα
Υπάρχουν κόμματα που έμειναν στην Ιστορία γι’ αυτά που έκαναν. Και άλλα που θα έμεναν γι’ αυτά που απέφυγαν να κάνουν. Ισχύει κι αυτό, όσο κι αν μοιάζει περίεργο. Λ.χ. μπορεί ένα κόμμα να το θυμούνται -και άρα να μένει στην Ιστορία-,
Ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει, τραγουδούσε στις μπουάτ ο Γιώργος Μαρίνος (για όσους δεν τον ξέρουν, ας τον αναζητήσουν στο διαδίκτυο, ελληνιστί, ας το γκουγκλάρουν). Και υπό αυτή τη φιλοσοφική έννοια, μάλλον ήταν βέβαιο ότι η Αριστερά η ελαφριά, δηλαδή η μη κομμουνιστική, σταλινική
Στην ομιλία του στη Βουλή, με αφορμή τα πενήντα χρόνια της Μεταπολίτευσης, ο πρωθυπουργός βάζοντας ψηλά τον πήχυ της κυβερνητικής απόδοσης υποσχέθηκε ότι το 2027, όταν θα γίνουν οι επόμενες εκλογές, η Ελλάδα θα είναι καλύτερη. Παραβλέποντας το μήνυμα που εμμέσως ήθελε
«23 του Ιούλη και Τρίτη», έλεγε το τραγούδι της Μεταπολίτευσης, που γράφτηκε για να μας υπενθυμίζει, πολλά χρόνια μετά, όλα όσα δεν θα έπρεπε να ξεχνάμε. Από ποιες συμπληγάδες της δικτατορίας πέρασε η χώρα, τι τίμημα πλήρωσε με την Κύπρο ο Ελληνισμός
Συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από την πτώση της χούντας και την έναρξη της Μεταπολίτευσης. Έχει περάσει ήδη μισός αιώνας. Μια γενιά ολόκληρη, τουλάχιστον, ιδέα δεν έχει, ούτε προφανώς αισθάνεται ότι έχει κανένα λόγο να μάθει τι είχε προηγηθεί και πώς κατέληξαν τα πράγματα.