Στο θέατρο «Μικρό Παλλάς» κάθε ∆ευτέρα και Τρίτη ένα εκρηκτικό «τρίγωνο» πρωταγωνιστών, ο Ηλίας Βαλάσης, η Ελισάβετ Μουτάφη και ο Γιώργος Πυρπασόπουλος, σατιρίζουν την κλίκα της διανόησης, αστειεύονται με τον εγωκεντρισμό της κουλτούρας μας, αγγίζουν τα ευαίσθητα θέματα της μοναξιάς και της υπαρξιακής αγωνίας, σαρκάζουν, αυτοσαρκάζονται και χαρίζουν άφθονο και πηγαίο γέλιο, παρουσιάζοντας το έργο «Λαβ» του Murray Schisgal.
Ο σκηνοθέτης του έργου, Ευδόκιμος Τσολακίδης, μιλώντας στην «Κυριακάτικη Απογευματινή» αποκαλύπτει τι ήταν αυτό που τον έκανε να επιλέξει φέτος αυτό το έργο, οι ήρωες του οποίου κινούνται με ευκολία από την απελπισία στον ενθουσιασμό και από την αυτοκτονία στον φόνο, αποκαλύπτοντας την κωμική πλευρά που υπάρχει πάντοτε στο προσωπικό δράμα του καθενός μας. Μια πλευρά γεμάτη φως.
Το έργο σατιρίζει τα ζευγάρια που έχουν μια τάση κατάθλιψης. Αυτά τα ζευγάρια που ψάχνουν απεγνωσμένα μια διέξοδο από τις παλιότερες επιλογές τους, οι οποίες έφτασαν να μη λειτουργούν πια ευχάριστα γι’ αυτούς. Η προσπάθεια των ηρώων να νιώσουν την αγάπη, να τη ζήσουν, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, είναι ιδιαίτερα συγκινητική. Ουσιαστικά το έργο περιγράφει την ίδια τη ζωή.
Είναι μια κωμωδία που δείχνει την πραγματικότητα, καθώς μέσα από το χιούμορ διαπραγματεύεται τη σχέση των ανθρώπων και πώς καταρρέουμε όταν η ζωή μας φτάνει σε τοίχο. Οσο εκτυλίσσεται η δράση επί σκηνής, οι ανατροπές έρχονται η μία μετά την άλλη, ενώ στους τρεις ήρωες εναλλάσσονται συνέχεια πολλά και διαφορετικά συναισθήματα, όπως ακριβώς γίνεται και στη ζωή.
Πώς αποφασίσατε να σκηνοθετήσετε αυτό το έργο και ποια στοιχεία σας άρεσαν και σας τράβηξαν περισσότερο;
Το έργο μού το σύστησε ένας Αμερικανός φίλος ηθοποιός, λέγοντάς μου «υπάρχει ένα έργο που πρέπει εσύ ειδικά να το σκηνοθετήσεις». ∆εν κατάλαβα τι είδε σε μένα και το είπε αυτό, αλλά συμπτωματικά ύστερα από λίγες μέρες ήμουν στο Λονδίνο και το βρήκα στα αγγλικά, το αγόρασα και το διάβασα αμέσως. Ξετρελάθηκα! Ο τρόπος που χειρίζεται το θέμα ο συγγραφέας είναι μοναδικός. ∆εν θυμάμαι κάπου αλλού να προσεγγίζεται η ανάγκη των χαρακτήρων να αγαπήσουν και να αγαπηθούν με τόσο χιούμορ!
Με ποια κριτήρια επιλέξατε τους ηθοποιούς; Τι είδατε στον καθένα για τον συγκεκριμένο ρόλο που του δώσατε;
∆εν είδα κάτι συγκεκριμένο, γιατί τους χαρακτήρες τους φτιάξαμε στη διάρκεια των προβών εμπνευσμένοι από το έργο, χωρίς όμως να τους ταυτίζουμε με το κείμενο. Το βασικό μου κριτήριο ήταν η χημεία μεταξύ τους και η πεποίθηση ότι ως καλοί ηθοποιοί που είναι και οι τρεις τους θα είναι και διαθέσιμοι να δοκιμάσουν και να πειραματιστούν.
Τι σας συγκινεί περισσότερο σε αυτό το έργο;
Η παιδικότητα μέσα από την αθωότητα και το χιούμορ με τα οποία χειρίζεται ο συγγραφέας, διαμέσου των χαρακτήρων, σοβαρά διαχρονικά ζητήματα.
Κύριο χαρακτηριστικό του έργου είναι τα θέματα της μοναξιάς και της υπαρξιακής αγωνίας. Τι σημαίνει για σας «μοναξιά»;
Μοναξιά για μένα σημαίνει να φτερνίζομαι και να μην έχω κάποιον να μου πει «γείτσες»…
Στο έργο βλέπουμε να εναλλάσσεται συνέχεια ο έρωτας με τον θάνατο. Ο έρωτας ταυτίζεται με τον θάνατο ή αυτό είναι μια ακραία άποψη;
Παρά τη φαινομενική αντίθεσή τους, ως ένα συμπαντικό δίπολο, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ταυτίζονται. Στον Λόρκα, για παράδειγμα, αυτό είναι περισσότερο από προφανές. Στον Σίσγκαλ γελάμε για να μην κλάψουμε κι αυτό είναι πολύ λυτρωτικό και ανακουφιστικό.
Το έργο, εκτός των άλλων, υμνεί και τον έρωτα. Πιστεύετε πως σήμερα ο έρωτας έχει χάσει τη ρομαντικότητά του;
Με την έννοια του πάθους και της ορμής, του σαλεμένου νου και της συναισθηματικής έκρηξης, πιστεύω πως ποτέ δεν θα χαθεί ο ρομαντισμός από τον έρωτα, αφού είναι το κυρίαρχο συστατικό του. Απαντώ έτσι και στην προηγούμενη ερώτησή σας ή μάλλον επιβεβαιώνω την ταύτιση του έρωτα με τον θάνατο διαμέσου του ρομαντισμού.
