Πάσχα των Ελλήνων Πάσχα!
Χαίρετε και χρόνια πολλά! Αφού επιζήσαμε και τούτου του κύματος φυγής, πιστεύω ότι θα ζήσουμε κάμποσα χρόνια να το θυμόμαστε.
Εγώ δεν ήθελα να φύγω. Ήθελα να μείνω στον άδειο, παντέρμο Χολαργό να δω το «Ελ Σιντ» από την τηλεόραση και τον «Σπάρτακο». Εργάρες βέβαια αλλά καμία σχέση έχουσες με τη Μεγαλοβδομάδα και τα Πάθη του Κυρίου…
Αλλά ας όψεται η Κάρυστος και κάτι πολύτιμο που «κοιμάται» εκεί και ο γαμπρός μου φυσικά…
Μεγάλη Πέμπτη μην πλησιάσετε, μου είπε μια γνωστή μου στο πρακτορείο, στη Ραφήνα. Κανείς δεν πάει στον προορισμό του. Άλλος για Μαρμάρι κίνησε, βρέθηκε Άνδρο. Ελάτε Μ. Παρασκευή, το πλοίο φεύγει στις 8.00…
Ταξίδι για την Κατερίνη… Έφυγα από το σπίτι στις 6.30 π.μ. αξημέρωτα. Με τον σκύλο να με κοιτάει απορημένος (εγώ πότε θα κάνω τσίσα;)…
Κατά τις 7.40 π.μ. ήμουν στο λιμάνι της Ραφήνας πάνω σε ένα φορτηγό που ήταν πάνω σε ένα θηριώδες ψυγείο… Ένα Φιατάκι είχε χωθεί σε ένα τζιπ, άμα λέμε ΤΟ χάος, δεν έχει άλλο. Αυτό ήταν…
«Για Μαρμάρι καλά κάθομαι;», ρωτάω έναν του Λιμενικού, που ετοιμαζόταν να βουτήξει στη θάλασσα, να πνιγεί να ησυχάσει…
Ώσπου να μπούμε στο καράβι με την όπισθεν -καλά, αυτό δεν περιγράφεται- και αφού τρακάραμε δυο τρία αμάξια, μας είχαν πει να κάνουμε τον γύρο του λιμανιού δυο φορές. Πώς δεν πήγα Μύκονο δεν το ξέρω. Ο Θεός…
Τέλος πάντων, μπήκα στο πλοίο κολλητά το δικό μου, η μπουκαπόρτα και άλλα έξι επτά αμάξια, και ανέβηκα στα πάνω πατώματα. Οι μετανάστες από Συρία έρχονται σε καλύτερη κατάσταση…
Για άδεια καρέκλα δεν το συζητάμε. Ελάτε, μου λέει ένας ευγενέστατος Παλαιστίνιος, να τη μοιραστούμε. Μέχρι τη Γάζα έχουμε δρόμο…
Όχι, δεν έκανα Πάσχα στα Υψώματα του Γκολάν. Κουτσά στραβά έφτασα στην Κάρυστο εγώ και η υπόλοιπη μισή Ελλάδα…
Ας είμαστε καλά! Στην τηλεόραση η Κατερίνα Καινούργιου έπαιζε με έναν λαγό, την ώρα που στην εκκλησία ψαλλόταν το «Χριστός Ανέστη». Η Ανάσταση του Κυρίου είχε τοποθέτηση προϊόντος…
Κυριακή του Πάσχα τη μεγάλη χαρά μάς την έδωσαν τα κορίτσια της Εθνικής στο πόλο από τη μακρινή Κίνα. Χρυσή Ανάσταση, που είπε και ένας παρουσιαστής…
«Το πολιτιστικό έγκλημα της χούντας», που ξαναείδα, ήταν ό,τι ωραιότερο. Το είχε φτιάξει η Ρένα Θεολογίδου το 1997. Δεν υπάρχουν τέτοιες εκπομπές σήμερα…
Εφημερίδα Απογευματινή
