Η συνομιλία Τραμπ και Πούτιν σταθεροποιεί το πλαίσιο προκειμένου το μέτωπο της Ουκρανίας να οδηγηθεί σε εκεχειρία και ειρηνευτική συμφωνία. Έπειτα από έναν τριετή πόλεμο είναι προφανές ότι η κατανομή των εδαφών της Ουκρανίας δεν θα είναι η ίδια όπως πριν από αυτόν. Εκείνο που επιδιώκουν η διοίκηση Ζελένσκι και η κύρια αντίληψη των κεντρικών δυνάμεων της Ευρώπης, τα σύνορα να μείνουν ως είχαν, στερείται ρεαλισμού. Το προνόμιο που έχει αποκτήσει η Ρωσία είναι ότι με τη διαδικασία ειρήνης θα νομιμοποιήσει και την de facto κατοχή που έχει επιτύχει στην Κριμαία από το 2014.
Η ειρήνη και η διχοτόμηση της Ουκρανίας σε ανατολική και δυτική είναι ένα πρώτο τετελεσμένο για την εμπλοκή αμερικανικών επιχειρήσεων και κεφαλαίων όχι μόνο στα εδάφη και τους πόρους της Ουκρανίας αλλά και σε αυτούς της Ρωσίας, όπως και στη ζώνη της Αρκτικής. Η νέα αυτή πραγματικότητα, που θα βρει τα όριά της στις συνομιλίες οι οποίες προβλέπεται να ακολουθήσουν στο τρίγωνο πλέον ΗΠΑ – Ρωσίας – Κίνας, σε λογική παλαιάς Γιάλτας, consensus, δηλαδή αφ’ υψηλού και εκ των προτέρων, θα καθορίσει τα όρια του ανταγωνισμού και τους κανόνες του παιχνιδιού της επόμενης μεγάλης περιόδου για την ανθρωπότητα. Αυτά θα συμβούν είτε αρέσουν στη συγκροτημένη σε εταιρική και πολιτική ενότητα Ευρώπη είτε όχι.
Σε αντίθεση με τα μέτωπα του ευρωπαϊκού Βορρά, η εκεχειρία στην καθ’ ημάς Ανατολή κατέρρευσε. Οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις ανέπτυξαν νέες επιχειρήσεις σε βάρος της Χαμάς, με δεδομένο ότι η τρομοκρατική οργάνωση που ελέγχει τη Γάζα δεν παρέδιδε τους υπόλοιπους ομήρους, σύμφωνα με την Ιερουσαλήμ. Το δράμα των Παλαιστινίων συνίσταται στο ότι δεν μπορούν να αποδεσμευτούν από τη διοίκηση της Χαμάς, η ηγεσία της οποίας αρνείται να καταθέσει τα όπλα. Το ίδιο συμβαίνει στην Υεμένη με τους Χούθι. Ο πόλεμος απέναντι στην Τζιχάντ συνεχίζεται.
Εφημερίδα Απογευματινή
