Η Ελλάδα, η Ευρώπη, η Δύση, βρίσκονται μπροστά σε ιστορικής και στρατηγικής σημασίας επιλογές. Το τέλος της παγκοσμιοποίησης επιφέρει δομικές ανατροπές στους συσχετισμούς αλλά και την ισχύ ή τη δυνατότητα παρεμβάσεων των εθνικών κρατών. Χθες ολοκληρώθηκε η διαδικασία της πρότασης δυσπιστίας από την αντιπολίτευση των «προθύμων», αν υιοθετήσουμε τον χαρακτηρισμό του πρωθυπουργού σχετικά. Το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο. Η εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία επιβεβαιώθηκε. Η όλη συζήτηση κράτησε ημέρες με επίκεντρο τη διαχείριση συνεπειών και απωλειών μετά το δυστύχημα των Τεμπών. Προ διετίας. Στη βάση αυτή πάντως είδαμε διαξιφισμούς, επικρίσεις, προσωπικές επιθέσεις, κομματικό πατριωτισμό.
Δεν λύθηκε κάτι. Ούτε προέκυψε κάποιο συγκλονιστικό νέο. Η δημοκρατία στην Ελλάδα συνεχίζει να κινείται «στον αυτόματο». Είναι αυτό που βγάζει τον κόσμο στους δρόμους. Το πολιτικό και πολιτειακό σύστημα της χώρας έχει καταρρεύσει από πλευράς αξιοπιστίας στις δημοσκοπήσεις. Η κατάσταση των κομμάτων βρίσκεται σε τόσο άθλια πραγματικότητα, που η Ελλάδα, αν προκηρύσσονταν εκλογές, θα βρισκόταν προ αδιεξόδου, με δεδομένο ότι πολύ δύσκολα θα συγκροτείτο κυβερνητικό σχήμα πλειοψηφίας. Ενδεχομένως θα χρειάζονταν διπλές και τριπλές εκλογές, και πάλι με αμφίβολο αποτέλεσμα ως προς την προοπτική του.
Το ζητούμενο την επόμενη ημέρα της πρότασης δυσπιστίας είναι η ανασυγκρότηση του κυβερνητικού σχήματος και των επιτελείων στο πρωθυπουργικό γραφείο. Η εξέλιξη αυτή, όπως και οι επιλογές που θα γίνουν, είναι ευθύνη του πρωθυπουργού. Πέραν αυτού, ευθύνη του Κοινοβουλίου αποτελεί να σταματήσει ο κομματικός «πετροπόλεμος» και να υπάρξουν συζητήσεις εντός αλλά και προ ημερήσιας διάταξης για τα κρίσιμα ζητήματα εσωτερικής και διεθνούς πολιτικής που καλείται να αντιμετωπίσει η χώρα.
Οι πολιτικοί οργανισμοί θα πρέπει να προβληματιστούν και να προτείνουν. Οι πολίτες δικαιούνται και πρέπει να γνωρίζουν καλά τι συζητείται και τι αποφασίζεται γι’ αυτούς. Για την πατρίδα και το εθνικό κράτος, που είναι περιουσία και κληρονομία όλων. Δεξιών, αριστερών, αναποφάσιστων. Οι συνθήκες επιβάλλουν εθνική αλλά και συλλογική ευθύνη.
Άρθρο
