Η αναγγελία του θανάτου του μύθου των γηπέδων Μίμη Δομάζου έκανε τους Έλληνες να κρατήσουν την ανάσα τους από τη συγκίνηση. O επονομαζόμενος και «στρατηγός» για τον Παναθηναϊκό, που αποτέλεσε κορυφαίο παίκτη και αρχηγό του, ανήκει σε μια εποχή και μια κάστα ανθρώπων, στην προκειμένη περίπτωση του ποδοσφαίρου, που ο μύθος τους ξεπέρασε τον χρόνο, τη γενιά τους και την εποχή τους. Έγινε παντοτινός.
Η πορεία από τις χωμάτινες αλάνες των Αμπελοκήπων στον Παναθηναϊκό και από εκεί μέχρι το Γουέμπλεϊ, με ταυτόχρονες 536 συμμετοχές στην εθνική ομάδα της Ελλάδας, είναι η ιστορία του. Αλλά ο μύθος του είναι χτισμένος πάνω του σαν έκφραση, σαν φυσιογνωμία, σαν σουλούπι. Οι ιδιωτικές του στιγμές, ο γάμος του με τη Βίκυ Μοσχολιού στη Μητρόπολη, με 30.000 ανθρώπους να στέκονται στον περίγυρο της κεντρικής εκκλησίας των Αθηνών για να παραστούν στο γεγονός, αυτόκλητοι αλλά και αχαρτογράφητα μέλη της οικογένειάς του.
Ο μύθος του έμεινε ζωντανός μέχρι και σήμερα, που μετακόμισε στη «γειτονιά των αγγέλων», χωρίς να επηρεάζεται από τον χρόνο και τη λησμονιά. Από τις εποχές. Από τους ανθρώπους που πέρασαν τότε από τις κερκίδες των γηπέδων και έφυγαν. Ο μύθος ο δικός του, της Καίτης Γκρέυ, που επίσης άφησε τον κόσμο μας πριν από λίγες ημέρες, είναι παντοτινός. Πολλοί ζηλεύουν τον μύθο και έστω πρόσκαιρα πετυχαίνουν τη φήμη και τη δημοσιότητα. Αλλά κάποιοι, όπως ο Δομάζος στο γήπεδο, άλλοι στο παλκοσένικο, άλλοι στις ασπρόμαυρες ταινίες, στις επιχειρήσεις, στην πολιτική, ζουν μέσα από τον μύθο τους που δεν σβήνει ποτέ.
Αυτοί ήταν διαφορετικοί; Οι εποχές ήταν άλλες; Η γοητεία ενός παρελθόντος με έντονα συναισθήματα ήταν άλλη; Πάντως σήμερα πλέον οι μύθοι σβήνουν γρήγορα και όλα μοιάζουν με άσκηση ματαιοδοξίας…
