Η πολιτική και πρωθυπουργική πορεία του αποθανόντος Κ. Σημίτη ολοκληρώθηκε πριν από είκοσι χρόνια. Τα όσα ειπώθηκαν και γράφθηκαν στα ανοιχτά μίντια και φυσικά στα κοινωνικά δίκτυα από την ημέρα της αναγγελίας του θανάτου του μέχρι τη χθεσινή της τελετής έδειξαν ότι οι Έλληνες σε μεγάλο βαθμό παραμένουν απασχολημένοι με το παρελθόν. Ακόμη και το θεσμικό γεγονός της κηδείας δημοσία δαπάνη ή του προβλεπόμενου εθνικού πένθους για πρώην πρωθυπουργό αποτέλεσε αιτία διαξιφισμών και διχασμού στην κοινωνία.
Η Ελλάδα από την εποχή του τέλους της πρωθυπουργίας Σημίτη το 2004 έχει χρεοκοπήσει, έχει διέλθει μια πολύμορφη και πολυεπίπεδη δοκιμασία και πλέον βρίσκεται σε φάση ανάκαμψης και αναδιάταξης ενόψει μιας πολύ σύνθετης και απρόβλεπτης εποχής, που ήδη έχει ξεκινήσει.
Το να κοιτάς την πορεία προς τα πίσω δεν αποτελεί επιλογή. Το να υπάρχουν σχεδιασμοί, συζητήσεις για το μέλλον και πρόσωπα-πρωταγωνιστές του παρόντος που θα πρέπει να αναλάβουν ή να διαχειρισθούν σημαντικές ευθύνες είναι μια συζήτηση σημαντική για το παρόν.
Οι Έλληνες σε πολλές κρίσιμες φάσεις της εθνικής πορείας τους βρέθηκαν διχασμένοι και σε κατάσταση κοινωνικής και κυβερνητικής ρευστότητας. Στην παρούσα φάση, αυτό δεν συμβαίνει. Και το σημαντικό είναι ότι αυτό δεν θα συμβεί.
Μπορεί κάποιοι να μιλήσουν για απόσταση μεταξύ των ελίτ της πολιτικής, της οικονομίας και των μίντια από τη μία και της δημόσιας μαζικής αντίληψης από την άλλη. Ούτε αυτό είναι μια σοβαρή συζήτηση. Η διακυβέρνηση Μητσοτάκη, όχι χθες αλλά σε μια μακρά πορεία ετών, πλέον, διασφαλίζει τη συνοχή της κοινωνίας σε μια δημοκρατική διαδικασία απολύτως πλειοψηφικής διακυβέρνησης. Και αυτό αποτελεί πλεονέκτημα για το σήμερα και το αύριο. Το πώς αποτιμάται η περίοδος διακυβέρνησης μεταξύ 1996-2004 αφορά κάτι, πια, πολύ παλιό και σε μακρινή ή άσχετη συγκυρία και διεθνείς συσχετισμούς με το σήμερα. Δεν είναι πολιτική. Είναι ιστορία…
Πηγή εφημερίδα Απογευματινή
