Δεν ήταν μια θεαματική καταιγίδα. Ήταν μια μάλλον συνηθισμένη χειμερινή κακοκαιρία για τις νότιες περιοχές της Αθήνας. Κι όμως ένας αγωγός όμβριων υδάτων της ΕΥΔΑΠ στο ύψος του Αλίμου ξεχείλισε, το καπάκι στη λεωφόρο Ποσειδώνος άνοιξε και τα απόβλητα πλημμύρισαν το οδόστρωμα. Ο τοπικός Δήμος Αλίμου διαμαρτυρήθηκε και χρέωσε το βάρος και την ευθύνη του προβλήματος στην εταιρεία υδάτων και αποχέτευσης. Η διοίκηση της εταιρείας, αμυνόμενη στις κατηγορίες, αποκάλυψε ότι επί του αγωγού έχουν γίνει περίπου 7.000 παράνομες συνδέσεις κτιρίων. Μέσα στα επόμενα 24ωρα υπήρξαν σχετικές ανακοινώσεις από τον αρμόδιο υπουργό της κυβέρνησης ότι στην επόμενη διετία θα κατασκευαστούν δυο νέοι αγωγοί, ώστε να αντιμετωπισθεί το ζήτημα του όγκου των λυμάτων της περιοχής με επάρκεια και σε μόνιμη βάση.
Στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορούμε να αναφερθούμε σε δύο Ελλάδες. Είναι η γνωστή μία Ελλάδα που γνωρίζουμε. Σε μια ζώνη όπου εξελίσσεται κατασκευαστικά, οικιστικά και χωροταξικά, στη διαφημιζόμενη Αθηναϊκή Ριβιέρα, σε αντανάκλαση εκείνης στη νότια Γαλλία, οι υπόνομοι είναι ευκαιριακοί και οι ευθύνες των αρμοδίων συγκεχυμένες. Άλλοι μιλούν για αδιαφορία έναντι της κλιματικής αλλαγής. Άλλοι για όνειδος ως προς τον μεγαλοϊδεατισμό της Αθηναϊκής Ριβιέρας. Τα πράγματα είναι απλά.
Είτε θα αρχίσουμε να δομούμε τις πόλεις μας, τους δρόμους μας και τις περιοχές μας με την τεχνική μεθοδολογία του Πολυτεχνείου είτε θα συνεχίσουμε να οικοδομούμε παραγκουπόλεις πολυτελείας. Δεν μπορούμε να κάνουμε πλέον το δεύτερο. Δεν είμαστε προσωρινοί πρόσφυγες στη χώρα μας. Είμαστε οι μόνιμοι ιδιοκτήτες της. Επίσης το κράτος δεν είναι κατοχικό. Δεν είμαστε πλέον, εδώ και αιώνες, χωρίς πατρίδα. Έχουμε πατρίδα, κράτος, ευθύνη για τις υποδομές της χώρας και για την ασφάλεια αλλά και τη ζωτικότητα των περιοχών κατοικιών μας. Ας τολμήσουμε το διαφορετικό: να έχουμε την ευθύνη του ιδιοκτήτη στη χώρα μας.
