Οι συζητήσεις αλλά και το κλίμα της επίσκεψης του πρωθυπουργού Μητσοτάκη στον Λίβανο προδιαθέτουν αλλά και πιστοποιούν τον ρόλο που έχει επιλέξει να έχει η Ελλάδα στις ευρύτερες περιοχές της Ανατολικής Μεσόγειου, όπου οι εξελίξεις είναι όχι μόνον ραγδαίες αλλά και ανατρεπτικές των δεδομένων. Ο κ. Μητσοτάκης στις επαφές με τον πρωθυπουργό του Λιβάνου, κ. Μικάτι, και τον πρόεδρο της Βουλής, κ. Μπέρι, δεν έμεινε σε ευχολόγια, αλλά προσέφερε έμπρακτη στήριξη και στρατιωτικού τύπου βοήθεια και συνεργασία για την ισχυροποίηση των ενόπλων δυνάμεων του Λιβάνου, προκειμένου να εγγυηθούν τον έλεγχο της επικρατείας. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός στην επίσκεψή του αυτή συνοδευόταν από τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ, στρατηγό Χούπη. Η επίσκεψη Μητσοτάκη είχε και χαρακτήρα στήριξης στην ορθόδοξη χριστιανοσύνη, όπως φάνηκε και από τις συνομιλίες που είχε με τον Πατριάρχη Αντιοχείας, Ιωάννη Ι΄, και τον μητροπολίτη Βηρυτού, Ηλία.
Με αφορμή την πρώτη αυτή επίσκεψη με τις νέες συνθήκες, της εκεχειρίας στον Λίβανο και της ανατροπής του Άσαντ στη Συρία, η Ελλάδα έδωσε ένα πρώτο στίγμα της δικής της προσέγγισης για τα νέα δεδομένα στην περιοχή. Με ρητό τρόπο ο κ. Μητσοτάκης τάχθηκε υπέρ της ενότητας και της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας στη Συρία. Φυσικά προβάλλοντας την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει συμπεριληπτική κυβέρνηση και προστασία των μειονοτήτων και των εθνοτήτων στη χώρα. Επίσης για μια ακόμη φορά η Αθήνα μίλησε για δυο κράτη ως μοντέλο επίλυσης του Παλαιστινιακού, ευχόμενη το συντομότερο την επίτευξη συμφωνίας εκεχειρίας στη Γάζα όπως και στον Λίβανο. Έγκυρες πληροφορίες αναφέρουν ότι πριν από την αναχώρησή του για Λίβανο ο κ. Μητσοτάκης είχε τηλεφωνική επικοινωνία με την Ιερουσαλήμ. Η ελληνική στάση είναι φανερό ότι έχει ως πυξίδα την κανονικότητα των συνόρων στη Μέση Ανατολή αλλά και τη μη ανατροπή των δεδομένων της Συμφωνίας της Λωζάνης.
