Αφού η διακυβέρνηση Μητσοτάκη προτίθεται να ζητήσει και τρίτη εντολή από τους πολίτες στις εθνικές εκλογές του 2027, ο προγραμματισμός της παρούσας τετραετίας θα πρέπει να αποκτήσει όραμα και ορίζοντα μέχρι το 2030 για την ανασυγκρότηση της χώρας.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο θα πρέπει να αναδειχθούν μια γενικότερη δημόσια συζήτηση και ένας προβληματισμός στα επιτελεία όχι μόνον της κυβέρνησης αλλά και σε εκείνα των επιχειρήσεων ή των τεχνικών επιμελητηρίων για το πώς θα δομηθεί αυτή η επομένη Ελλάδα. Με τον τρόπο αυτό θα αποκτηθούν στρατηγική παραμετροποίηση και υπολογισμός όχι πλέον μόνον για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και τη δομή των Ενόπλων Δυνάμεων αλλά για τη συνολική πραγματικότητα και τον χαρακτήρα της χώρας σε όλα τα επίπεδα.
Ένα από τα κρίσιμα ζητήματα του παρόντος που θα πρέπει να απασχολήσουν έναν τέτοιο σχεδιασμό είναι η αντιμετώπιση της κρίσης κατοικίας. Οι Έλληνες με ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά ιδιοκατοίκησης και οικογενειακής ιδιοκτησίας ακινήτων στην Ευρώπη υπέστησαν τεράστιο πλήγμα την προηγούμενη δεκαετία της χρεοκοπίας, όταν πούλησαν ή απώλεσαν ακίνητα, εγκαταλείποντας άλλα χωρίς επισκευές. Τα προγράμματα που τρέχουν εν πολλοίς λειτουργούν ευνοϊκά για τον τομέα των επισκευών. Όμως μέσα στο καλοκαίρι αναμένονται οι κυβερνητικές ανακοινώσεις για τα 12 περιφερειακά σχέδια αναδιάταξης και επενδύσεων για όλη την επικράτεια, πλην του Λεκανοπεδίου.
Υπάρχουν διάφορα «στοιχήματα» που έχουν ενδιαφέρον στον τομέα της κατοικίας σε συνδυασμό με την επανεγκατάσταση των Ελλήνων σε όλη την επικράτεια. Η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, ενδεχομένως μέρους της εκκλησιαστικής περιουσίας, η αποδέσμευση προς αξιοποίηση των ακινήτων που έχουν οι τράπεζες αλλά και η οικιστική δόμηση χώρων οι οποίοι μέχρι σήμερα αποτελούν τη βάση στρατιωτικών εγκαταστάσεων, που τώρα με το νέο πλαίσιο Δένδια απελευθερώνονται σε όλη την Ελλάδα, αποτελούν τη βάση μια σειράς funds, τύπου ΣΔΙΤ, που μπορούν να αλλάξουν τον χάρτη εγκατάστασης αλλά και την αναπτυξιακή διάρθρωση στη χώρα.
Εφημερίδα Απογευματινή
