Την άνοιξη όλα μπορούν να συμβούν. Ειδικά αυτή την άνοιξη. Δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για δικαιολογίες. Είναι η στιγμή που μπορούμε να πετάξουμε το μαύρο, να υιοθετήσουμε χρώματα, να ανανεωθούμε από μέσα προς τα έξω ή ακόμη και το ανάποδο. Άνδρες και γυναίκες, αγόρια και κορίτσια που δεν μεγάλωσαν ποτέ, ο ήλιος ζεσταίνει, το φως τυφλώνει, η εμπειρία φωτίζει όλα όσα δεν τολμά να αναδείξει το θράσος (και η ραστώνη) της επανάληψης.
Το σκεφτόμουνα καθώς παρατηρούσα τους ανθρώπους στο δρόμο, στο κέντρο της πόλης, στα εστιατόρια που πηγαίνω, σε διαφορετικές γειτονιές, σε αποδράσεις. Υπάρχουν μανιέρες της μόδας που βλέπουμε να φοριούνται ξανά και ξανά, όχι απαραίτητα σαν λάθη, αλλά σαν τάσεις που ήρθαν, έμειναν και δεν έφυγαν ποτέ.
Ποια θα ήταν λοιπόν τα ρούχα και τα αξεσουάρ που θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε μια για πάντα; Τα σκισμένα, πετροπλυμένα τζιν. Ειδικά ύστερα από μία ηλικία είναι μάλλον απαγορευτικά. Μόλις συνειδητοποίησα ότι τα skinny jeans, αυτά τα ασφυκτικά, ξεβαμμένα τζιν που κολλάνε στο δέρμα, εμφανίστηκαν παντού στη διεθνή πασαρέλα, σκέφτηκα πως θα μοιάζει το καλοκαίρι μας.
Είναι μια τάση που επέβαλλαν και οι «επαγγελματίες» TikTokers, και μάλιστα με ζωντανά παραδείγματα σε βίντεο και λάιβ αναμετάδοση. Πιο ανοιχτόχρωμα από όσο θα περιμέναμε, χαμηλοκάβαλα, προκλητικά, αυθάδη, κακόγουστα, προκαλούν, δεν καλύπτουν τίποτα, σπανίως κολακεύουν. Είναι σα να κυκλοφορούμε με κολάν ή γυμνοί. Θέλουμε αλήθεια να επιστρέψουμε στα μέσα της δεκαετίας του 1980, για να θυμηθούμε την Γκλόρια Βάντερμπιλτ, και την ελαστάνη στο ντένιμ; Σήμερα τα τζιν είναι ακόμη πιο stretch, πιο ασφυκτικά, γι’αυτό τελικά και πιο ακατάλληλα.
Και δεν είναι το μόνα. Είναι και τα ανδρικά κοστούμια σε πολύ στενή γραμμή. Ο Ράιαν Γκόσλινγκ το τόλμησε και μάλιστα σε γήινες αποχρώσεις, ο Μπραντ Πιτ φοράει πλέον χαλαρά λινά και ολόσωμες φόρμες για τις ανάγκες του νέου του ρόλου ως οδηγός της Φόρμουλα 1. Καλύτερα να προτιμήσουμε τα χαλαρά λινά.
Και τι να αποφύγουμε; Σαγιονάρες όλες τις ώρες της ημέρας, σαν παντόφλες, πλαστικές, άχαρες, θορυβώδεις, για γυναίκες και άνδρες. Οι σαγιονάρες φοριούνται αυστηρά στην παραλία. Με λευκή κάλτσα; Το βλέπουμε και στο αεροδρόμιο με πλαστικές αθλητικές σαγιονάρες για την πισίνα.
Τα υπερμεγέθη μανίκια σε στιλ νυχτερίδας, και πάλι από τα eighties, δεν είναι σίγουρα ένα στιλ που θα θέλαμε να έχουμε στη ντουλάπα μας. Τα σαλβάρια και τα baggy παντελόνια. Τα τι-σερτ και τα πουλόβερ με ή χωρίς κουκούλα με τα εκκωφαντικά λογότυπα των οίκων. Από Balmain και Balenciaga μέχρι Chanel και Louis Vuitton. Τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε καν αν αυτό που βλέπουμε είναι αυθεντικό. Γιατί η ερώτηση παραμένει: ποιος δίνει τόσα χρήματα για να αγοράσει κάτι με ημερομηνία λήξεως και να κυκλοφορεί σαν κινούμενη διαφήμιση;
Μας αρέσει το vintage, όχι όμως και η μόδα της «σκισμένης» και φθαρμένης «στολής». Όσο κι αν οι έφηβοι θέλουν να δείξουν πόσο ανέμελοι είναι, και οι υπόλοιποι απλώς θέλουν να τους μοιάσουν, ένα σκισμένο παντελόνι ή ένα σακάκι με τρύπες, δεν δείχνουν ότι είμαστε συνομήλικοι. Προδίδουν απλώς την αγωνία μας.
Οι παραφωνίες είναι στο πρόγραμμα. Αν όμως θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα αρχείο για το στιλ της εποχής, τι θα παραδίδαμε στους ιστορικούς του μέλλοντος;
Η μόδα του 2025 θα ήταν έντονα επηρεασμένη από την ανάγκη για άνεση και λειτουργικότητα, κάτι που προέκυψε από την πανδημία και τη συνεχιζόμενη αλλαγή των συνθηκών εργασίας και ζωής. Ρούχα που συνδυάζουν τη μόδα με τη λειτουργικότητα, όπως τα athleisure, τα oversized και τα sneakers, τα cargo παντελόνια.
Οι εικόνες θα πρόδιδαν την πλήρη αποδόμηση στα στερεότυπα των φύλων, με τους σχεδιαστές να φτιάχνουν ρούχα για όλους. Ζούμε στην εποχή της βιωσιμότητας και των ηθικών αξιών. Της επιστροφής στη δεκαετία του ’90 και τις αρχές του 2000. Οι ιστορικοί θα παρατηρούσαν τη νοσταλγία που χαρακτήρισε την εποχή μας, παράλληλα με την αναζήτηση νέων τάσεων, δημιουργώντας μια υβριδική αισθητική που κοιτάζει στο παρελθόν ενώ προχωρά μπροστά.
Αν βάλουμε τη ζωή μας σε fast-forward θα διαπιστώσουμε την ταχύτητα με την οποία εμφανίζονται και εξαφανίζονται οι τάσεις. Θέλουμε να είμαστε διαρκώς μπροστά από την εποχή μας, αντιγράφουμε ό,τι βλέπουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γινόμαστε θύματα της γρήγορης μόδας, της γρήγορης αισθητικής, των γρήγορων προτύπων.
Κι αν επιχειρήσουμε να αντισταθούμε;
Μπορούμε να πούμε όχι στις έντονες αντιθέσεις, τον όγκο, τα υπερβολικά στενά παντελόνια που κολλάνε στο σώμα, τα διάφανα ρούχα χωρίς κατάλληλα εσώρουχα, τις φόρμες σε στιλ πιτζάμας, τα υπερμεγέθη αξεσουάρ, τα τακούνια που δεν μπορούμε να περπατήσουμε, τις έντονες χρωματικές αντιθέσεις, (το πορτοκαλί με το ροζ και το πράσινο με το μπλε), τις υπερβολές, τα στρας, τα φτερά, τα πούπουλα… Στην πασαρέλα, στη βιτρίνα, στα περιοδικά, φαίνονται ωραία. Και στην αληθινή ζωή; Το ξεβαμμένο τζιν του λυκείου θα παραμείνει διπλωμένο. Στο ράφι. Για τους ιστορικούς του μέλλοντος.
Κυριακάτικη Απογευματινή
