Τη στιγμή που εμφανίστηκε η Μαρία Αλιφέρη στην μικρή οθόνη της ΕΡΤ, για να παρουσιάσει «Τα τετράγωνα των αστέρων» αλλιώς και να παραδώσει τη σκυτάλη στη Σμαράγδα Καρύδη, ένιωθες ότι είχε σταματήσει ο χρόνος. Σα να βρεθήκαμε ξανά σε ξεχασμένες δεκαετίες, τότε που όλα τα μέλη της οικογένειας συγκεντρωνόντουσαν στην κουζίνα ή το σαλόνι, για να παρακολουθήσουν το αγαπημένο τους τηλεπαιχνίδι ή την σειρά, ήδη από τη δεκαετία του ’80 και την εποχή της «Δυναστείας» και του «Ντάλας» ή ακόμη και του «Love Boat». Πρώτα στην μικρή ασπρόμαυρη τηλεόραση και μετά στην έγχρωμη. Και σήμερα στον υπολογιστή, στην plasma οθόνη, στο κινητό, στην θεατρική σκηνή, στο σινεμά, σε μια …κινηματογραφική αίθουσα κοντά μας.
Back to the future ή πίσω στο μέλλον, με ή χωρίς τον Μάικλ Τζέι Φοξ. Σε μια εποχή που όλα αλλάζουν, θέλουμε να επιστρέψουμε στην ασφάλεια, στο comfort food, στην ψυχαγωγία που λειτουργεί σχεδόν θεραπευτικά. Να νιώσουμε ξανά παιδιά. Να γευτούμε δοκιμασμένες συνταγές. Να κλείσουμε τραπέζι σε εστιατόρια που κάτι μας θυμίζουν. Να δούμε έργα που γνωρίζουμε απέξω, ταινίες και σειρές σε ριμέικ, με το ίδιο καστ, σε συνέχειες, κλωνοποιημένους ήρωες των παιδικών μας χρόνων, των γονιών μας, των γιαγιάδων μας και των παππούδων μας. Να διαβάσουμε βιβλία που είχαμε ξεφυλλίσει χρόνια πριν και είχαμε σημειώσει με μολύβι για να μην ξεχνάμε ούτε φράση. Να τραγουδάμε εμμονικά Μπιτλς και Queen σα να έχει κολλήσει η βελόνα στο πικάπ. Και να συλλέγουμε ξανά βινύλια.
Αυτή είναι η καινούργια τάση. Επιστρέφουμε στη λογοτεχνία και στην ποίηση, γινόμαστε μέλη ενός Book Club, στο TikTok και παντού, ανταλλάσσουμε με φίλους ιστορικούς τίτλους, λύνουμε σταυρόλεξα, εκπαιδεύουμε την αισθητική μας, γυμνάζουμε το μυαλό μας, απομακρυνόμαστε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για να αποκτήσουμε ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό μας. Στην ανάγκη κατεβάζουμε και εφαρμογή για να μας επιβάλει την τάξη, να μειώσουμε τον χρόνο άσκοπου «σκρολαρίσματος», να αλλάξουμε ακόμη και συσκευή, για να χρησιμοποιούμε τη συσκευή μας αποκλειστικά και μόνο για να καλούμε και να μας καλούν.
Και πώς φτάσαμε από τα «Τετράγωνα των Αστέρων» στη νοσταλγία του μέλλοντος; Είναι η στιγμή να κοιτάξουμε γύρω μας. Να δούμε το Μινιόν να ανοίγει ξανά τις πόρτες του τον Μάρτιο στην πλατεία Ομονοίας. Να βρούμε εικόνες στα φωτογραφικά άλμπουμ του χθες για να αναζητήσουμε οικείες στιγμές, ρετρό ενσταντανέ, πρόσωπα που σημάδεψαν το τότε, 27 χρόνια μετά.
Αν θέλαμε να νιώσουμε πως ήταν τότε τα πολυκαταστήματα, είμαστε στο σωστό μέρος. Δεν είναι τυχαίο πως ανοίγει ξανά και η Στοά Αρσακείου για να φιλοξενήσει διαφορετικές γενιές που αναζητούν στο κέντρο ιστορικά σημεία αναφοράς. Η «Στοά Αρσακείου» και άλλοι πολιτιστικοί χώροι, όπως και η εμφάνιση έργων και πρωτοβουλιών που συνδυάζουν το παρελθόν με το σήμερα, μας βοηθούν να κατανοήσουμε καλύτερα τη θέση μας στον κόσμο. Το νέο concept θα λέγεται «Στοά» και θα εγκαινιαστεί τους επόμενους μήνες. Σαν ένας πολυχώρος εστίασης και γαστρονομίας. Και «Στοά Agora» λοιπόν. Στην ταράτσα μάλιστα του κτιρίου, στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, θα δημιουργηθεί ένας πνεύμονας πράσινου.
Και από πρόσωπα; Η Μαρία Κάλλας μας στοιχειώνει παντού. Η Αντζελίνα Τζόλι στον κινηματογράφο, η Μόνικα Μπελούτσι στο θέατρο ως ντίβα της όπερας, το Μουσείο Μαρία Κάλλας στην καρδιά της Αθήνας, για τους τουρίστες και τους εγχώριους επισκέπτες.
Σε ένα ολότελα διαφορετικό μουσικό είδος θα ανακαλύψουμε το «Υπάρχω» με τον Στέλιο Καζαντζίδη-Στέλιο Μάστορα με τη ματιά του Γιώργου Τσεμπερόπουλου… Τα τραγούδια από το ιστορικό LP γίνονται ανάρπαστα, ακόμη και στο Spotify, 49 χρόνια μετά την κυκλοφορία τους. Κι αυτό κάτι λέει.
Κι αν θέλουμε να επιστρέψουμε στη γεύση; Ο Βάρσος στην Κηφισιά αποτελεί μια σταθερή συνήθεια με μελομακάρονα, δίπλες και κουραμπιέδες και τις τέσσερις εποχές του χρόνου, ρυζόγαλο, «σπιτικές» μαρμελάδες, γαλακτομπούρεκο… Και περιμένουμε και το Χίλτον αλλιώς.
Να δώσουμε στα τέλη της χρονιάς ραντεβού έξω από το «Τhe Ilisian» για να φάμε πρωινό. Όπως τότε στο Βυζαντινό. Να θυμηθούμε και την πισίνα. Το Galaxy με τα πιο γενναιόδωρα κοκτέιλ. Στο «οικοσύστημα εμπειριών» του νέου προορισμού πολυτελείας για την Αθήνα, θα βρούμε κατοικίες, μια σύγχρονη λέσχη μελών, εστιατόρια, καταστήματα, χώρους άθλησης και ευεξίας… Με τις πινελιές του Γιάννη Μόραλη να μας θυμίζουν όλα όσα δεν θέλουμε να ξεχάσουμε.
Παρελθοντολαγνεία; Η νοσταλγία δεν αποτελεί φυσικά καινούργιο φαινόμενο. Εμφανίζεται σε όλες τις ιστορικές περιόδους, αλλά στις μέρες μας φαίνεται να έχει αποκτήσει μια ιδιαίτερη δυναμική. Η αναπόληση του παρελθόντος μας προσφέρει μια αίσθηση ασφάλειας και γαλήνης. Σε ένα αβέβαιο μέλλον, η επιστροφή σε μια εποχή που θεωρούμε πιο αυθεντική, θυμίζει καταφύγιο από την ένταση του παρόντος.
Το Μινιόν δεν είναι απλώς ένα κατάστημα αλλά το σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής που οι μεγαλύτεροι θυμούνται με τρυφερότητα. Τα «Τετράγωνα των Αστέρων» αναβιώνουν μέσα από τις αναμνήσεις όσων είχαν την ευκαιρία να ζήσουν την εμπειρία μιας άλλης εποχής της ψυχαγωγίας. Σαν μια απόδραση από την υπερβολική ταχύτητα του σήμερα.
Θέλουμε να αλλάξουμε ρυθμό. Μακριά από το «fast fashion», την γρήγορη ανάγνωση, κατανάλωση, το ανελέητο «scrolling». Η νοσταλγία μπορεί να είναι θεραπευτική, αλλά η ζωή μας ανήκει στο παρόν και στο μέλλον. Η πρόκληση είναι να βρούμε έναν τρόπο να συνδυάσουμε τη σοφία του παρελθόντος με τις δυνατότητες του σήμερα.
Ραντεβού στο Εθνικό Θέατρο; Ή στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και το Θέατρο Πορεία για κλασικά έργα με σύγχρονες αναγνώσεις και πειραματικές παραγωγές; Στην Πλάκα και στο Μοναστηράκι ο χρόνος σταματά. Θα περπατήσουμε στο Μουσείο της Ακρόπολης, στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, στο Νομισματικό Μουσείο για να επιστρέψουμε στο χθες. Όπως έλεγε και η Μαρία Αλιφέρη, «Σας αγαπώ».
Κυριακάτικη Απογευματινή
