Περιµένουν στ’ αλήθεια οι σχεδιαστές µόδας να φορέσουµε αυτά τα γελοία ρούχα;», είναι η πιο συχνή ερώτηση που γίνεται όταν ολοκληρώνεται ένα ντεφιλέ, όταν βλέπουµε ένα show, ακόµη και όταν ξεφυλλίζουµε ένα περιοδικό µε νέες τάσεις, ευφάνταστα editorials, εκκεντρικές εµφανίσεις. Και δεν έχει να κάνει µόνο µε το prêt-à-porter, αλλά και µε την υψηλή ραπτική, σαν να ξεχνάµε ότι πολλές φορές η µόδα είναι το παραµύθι, η αφορµή για απόδραση…
Αρκεί να παρατηρήσουµε τα φουσκωτά τζιν του Ντουράν Λάντινκ, τα τρισδιάστατα λουλούδια του οίκου Marni, τη φούστα του Οίκου Schiaparelli µε τον υπερµεγέθη αστακό, τους υπερµεγέθεις µανδύες του Ρικ Οουενς, τα φορέµατα των Germanier και Vaquera, που ήταν τόσο µεγάλα, που άγγιζαν σχεδόν τους καλεσµένους… Σκεφτείτε τον σουρεαλισµό των Thirties, κοστούµια ζωής που θαφορούσε η Μπιορκ σε µια συναυλία της. ∆ηµιουργούς που ξεσπούν στην πασαρέλα σαν εφευρέτες του στιλ. Iάπωνες σχεδιαστές που αναζητούν νέους τρόπους έκφρασης µέσα από τα ρούχα. Και πώς µεταφράζεται αυτό; Σε λευκά φορέµατα σύννεφα, µαξιλάρια σαν αξεσουάρ ή ένθετα στα ρούχα, φουστάνια-τούρτες, πατρόν δανεικά από τον 18ο αιώνα, τότε που οι γυναίκες δυσκολεύονταν να περάσουν από την πόρτα ή κινδύνευαν να κάψουν τα µαλλιά τους στους πολυελαίους…
To σίγουρο είναι πως οι δηµιουργοί θέλουν να τραβήξουν την προσοχή µας, να µας παρασύρουν, να µας «πουλήσουν» µια ιστορία, όχι µόνο ρούχα, αξεσουάρ, αρώµατα. Και σίγουρα στην πασαρέλα φιλοξενούνται σήµερα ρούχα πολύ πιο παράξενα από αυτά που οι περισσότερες από εµάς θα θέλαµε να φοράµε στην πραγµατικότητα.
Οχι ότι στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, µε τον Πάκο Ραµπάν και τον Πιερ Καρντέν και τη φουτουριστική εκδοχή τους για την αισθητική, δεν ζωντάνευαν κούκλες σε στιλ Μπαρµπαρέλα µε… διαστηµικές στολές. Αλλά τώρα που όλα επιτρέπονται και όλα ανατρέπονται, αισθανόµαστε ότι τίποτα δεν µπορεί να µας σοκάρει.
Κι όµως, είναι πολλές οι φορές που οι παραφωνίες αποτελούν τον κανόνα στις καινούργιες συλλογές που καλούµαστε να αποκωδικοποιήσουµε και να υιοθετήσουµε στην γκαρνταρόµπα µας. Ασύµµετρα φορέµατα µε διάφανα υφάσµατα, παπούτσια για ξωτικά, σύνολα από δύσκαµπτα υλικά. Πάλι καλά που υπάρχουν και παραδοσιακοί Οίκοι, όπως η Max Mara και ο Ντρις βαν Νότεν, που επιµένουν παραδοσιακά. Το ίδιο και ο Ρικ Οουενς, ο οποίος γνωρίζει ότι µπορεί να βασιστεί στους αφοσιωµένους πελάτες του, άνδρες και γυναίκες, που τους αντιµετωπίζει ως… εξωγήινους µε στιλ.
∆εν θα πρέπει να ξεχνάµε πως για πολλούς δηµιουργούς η πασαρέλα είναι η µόνη ευκαιρία που έχουν να παρουσιάσουν τις ιδέες τους στον κόσµο και µάλιστα στην πιο «καθαρή» εκδοχή τους. Οχι µέσα από το φίλτρο ενός στιλίστα ή µε γνώµονα τις επιθυµίες των διασηµοτήτων για το κόκκινο χαλί. Εχουν µόλις περίπου 10 λεπτά για να το κάνουν. Να πουν την ιστορία τους. Να τολµήσουν. Να γίνουν viral. Ειδικά οι νεότεροι σχεδιαστές δεν έχουν και τόσα να ρισκάρουν, οπότε νιώθουν µεγαλύτερη ελευθερία να προκαλέσουν. Συχνά ο πιο γρήγορος τρόπος για να λανσάρεις µια ιδέα είναι να την παρουσιάσεις στην υπερβολή της.
Αυτό θεωρείται σχεδόν αυτονόητο στην εποχή των µέσων κοινωνικής δικτύωσης, καθώς ένα concept δεν µεταφέρεται µόνο στους ανθρώπους που βρίσκονται στην αίθουσα ενός µουσείου, µιας γκαλερί, ενός ξενοδοχείου, αλλά και σε οποιονδήποτε παρακολουθεί µια ζωντανή µετάδοση από µια πολύ µικρή οθόνη, αυτή του υπολογιστή του, ίσως ακόµη και του κινητού του. Στην περίπτωση της Ρέι Καβακούµπο των Comme des Garçons, το concept παραµένει «να µη φτιάχνει
ρούχα». Ο,τι φτιάχνει αποτελεί κυρίως πειραµατισµούς, σκέψεις, πατρόν σε κίνηση. Και τα ρούχα; Είναι απλώς ερµηνείες και επαναλήψεις αυτών των πειραµάτων, τα οποία ζωντανεύουν µέσα από το περπάτηµα των µοντέλων και συχνά καταλήγουν στα καταστήµατα. Και στις κρεµάστρες ανδρών και γυναικών που
θέλουν να επενδύσουν σε κάτι ακραίο, διαφορετικό, πρωτοποριακό.
To σίγουρο είναι πως οι δημιουργοί θέλουν να τραβήξουν την προσοχή μας,να μας παρασύρουν, να μας «πουλήσουν» μια ιστορία, όχι μόνο ρούχα, αξεσουάρ, αρώματα
Θυµάστε παλιότερα τα… θύµατα της µόδας – τα «fashion victims»; Πάντα θα υπάρχουν οι «σκληροπυρηνικοί» οπαδοί της µόδας που συλλέγουν τα πιο τρελά πράγµατα και ορισµένοι που θα τα υιοθετούν στην καθηµερινότητα, αδιαφορώντας για τα σχόλια των άλλων. Και πολλά από αυτά τα ρούχα που µπορεί να δούµε σε µια κολεξιόν, και να µη φτάσουν κανστην παραγωγή, είναι εκείνα που διεκδικούν τα µουσεία, για τους ιστορικούς και τους συλλέκτες του µέλλοντος.
Αυτό δεν σηµαίνει ότι οι σχεδιαστές περιµένουν να ντυθούµε σαν… θάµνοι ή γλυπτά. Αντί να κατηγορούµε τη µόδα ότι είναι βαρετή, µπεζ και κοινότοπη, ας αποδεχθούµε το γεγονός ότι η εποχή της βαρεµάρας συνοδεύεται (και) από εξωφρενικές τιµές. Αντί να βλέπουµε και να αγοράζουµε Μικρά Μαύρα Φορέµατα, φούτερ µε κουκούλα, µονόχρωµα παλτό και κολάν, υπάρχουν και εναλλακτικές. Πάντα µε το άλλοθι της βιωσιµότητας, της καινοτοµίας, των «έξυπνων» και «πράσινων» ρούχων, την απελευθέρωση των φύλων από τα στερεότυπα, εµείς µπορούµε να είµαστε παρατηρητές. Αν θα ενδώσουµε στα «γελοία» ρούχα; O τίτλος της συλλογής των Comme des Garçons δίνει την απάντηση… «Αβέβαιο µέλλον».
Πηγή: Κυριακάτικη Απογευματινή
