83 ΧΡΟΝΙΑ έπειτα από εκείνο το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου 1940, στις σχολικές αυλές αρχικά, στις πλατείες και στους κεντρικούς δρόμους στη συνέχεια θα ακουσθούν ομιλίες, παιάνες και θα γίνουν παρελάσεις για την ημέρα έναρξης του πολέμου με τη φασιστική Ιταλία. Οι Έλληνες χαρακτηρίζονται ιστορικά ως ένας αξιόμαχος λαός και ένα γενναίο έθνος. Αυτό γίνεται φανερό στις εθνικές τους εορτές είτε τώρα είτε στις 25 Μαρτίου. Έχουν ως ημέρες μνήμης και τιμής την έναρξη πολέμων και όχι κάποια νικηφόρα λήξη τους.
ΟI ΝΕΟΤΕΡΕΣ γενιές των Ελλήνων στην πλειονότητά τους δεν νιώθουν πλέον έντονα τα συναισθήματα τις ημέρες αυτές. Ακόμη και όταν συμμετέχουν στις σχετικές επετειακές εκδηλώσεις είναι περισσότερο μια διαδικασία εθιμοτυπίας παρά συγκίνησης και εθνικής περηφάνιας. Πολλοί πιστεύουν ότι αυτό οφείλεται στο ότι είναι γενιές της ειρήνης . Τα τελευταία 70 χρόνια άλλωστε η Ελλάδα δεν ενεπλάκη σε έναν μεγάλο πόλεμο. Άρα η κουλτούρα της ευημερίας και της ανεμελιάς, οι αξίες του ατομισμού και της αποϊδεολογικοποίησης επεκράτησαν και συνέτριψαν την εθνική συνοχή ως προς τους δεσμούς του χρέους και της θυσίας για την πατρίδα. Το «κοινό σπίτι» μας. Τα τελευταία 30 χρόνια μάλιστα η διάχυτη ισοπεδωτική δοξασία περί του τέλους της Ιστορίας και των Εθνών κυριάρχησε έναντι όλων.
ΚΑΤΙ αντίστοιχο είχε εξελιχθεί στην ανθρωπότητα της Δύσης και τη δεκαετία 1920-1930. Πριν από περίπου έναν αιώνα. Ακολούθησαν δύο μεγάλοι παγκόσμιοι πόλεμοι και ένα διάστημα έντονων αναταράξεων μεταξύ τους, ο περίφημος Μεσοπόλεμος. Σήμερα και πάλι στο προσκήνιο της Ιστορίας έρχονται οι στρατηγοί, ενώ οι τραπεζίτες που κυριάρχησαν τις προηγούμενες δεκαετίες χάνονται στις «σκιές». Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως πίσω την εθνική της ταυτότητα. Τέτοιες ημέρες μνήμης, όπως η 28η Οκτωβρίου, αποτελούν μονοπάτι για μια νέα συνοχή…
