Μία από τις λέξεις που έχει προσλάβει την έννοια της «καραμέλας» στην πολιτική ζωή είναι η αλαζονεία. Ως έννοια σημαίνει την υπερβολική έπαρση. Εδώ που τα λέμε, από όποια πολιτική παράταξη και αν χρησιμοποιείται η λέξη ως στοιχείο του αντιπάλου, προσωπικώς δεν έχω αντιληφθεί κάποιον που να βγαίνει και να κοκορεύεται για κάτι. Μπορεί να έχει μία υπόγεια εκδήλωση η συμπεριφορά αυτή; Ισως, αλλά είναι δυσδιάκριτη. Κατά συνέπεια, όποιος κατηγορεί τον άλλο για αλαζονεία, απλώς χρησιμοποιεί μία λέξη με άκρως βερμπαλιστικό υπόβαθρο, για να επισημάνει κάτι που ενδεχομένως και οι πολίτες -στους οποίους βασικώς απευθύνεται ο χαρακτηρισμός ως καταγγελία του αντιπάλου- να μην το έχουν αντιληφθεί. Με άλλα λόγια, είναι ενοχλητική η χρησιμοποίηση λέξεων στο κενό, όταν δεν συνοδεύονται και από παραδείγματα που να δείχνουν πράγματι ότι κάποιος έχει έπαρση ή κομπορρημονεί με ή χωρίς λόγο…
Ας ασχοληθούμε τώρα με την αποχή. Ασφαλώς και το να μην πηγαίνει κάποιος να ασκήσει το δικαίωμα που του δίνει η Δημοκρατία για την επιλογή αυτού που θέλει να τον κυβερνήσει είναι μία αρνητική στάση, που δεν χαρακτηρίζει έναν πολίτη ως υπεύθυνο. Ειδικώς όταν η αποχή είναι μεγάλη, αυτό συνιστά πράγματι ένα πρόβλημα για τον τρόπο λειτουργίας ενός δημοκρατικού πολιτεύματος.
Από την άλλη πλευρά, μπορείς δικαιολογημένα να υποστηρίξεις ότι η αποχή είναι επίσης ένα δικαίωμα που ισοδυναμεί με μία αρνητική ψήφο. Λ.χ., κάποιος πολίτης μπορεί να είναι δυσαρεστημένος με κάποιον πολιτικό που έχει ψηφίσει στο παρελθόν, αλλά δεν επιθυμεί να ανανεώσει την εμπιστοσύνη του προς το πρόσωπό του. Ομως δεν επιθυμεί να ρίξει την ψήφο του υπέρ του αντιπάλου τού άλλοτε εκλεκτού του. Ούτε να ψηφίσει κάποιον άλλον κομματικό συνδυασμό. Οπότε σε αυτήν την περίπτωση αποφασίζει να απόσχει από την εκλογική διαδικασία. Και αυτό συνιστά μία αποχή που ενδεχομένως αποστέλλει και κάποιο μήνυμα προς εκείνον που ο πολίτης θεωρεί ότι πρέπει να είναι ο αποδέκτης.
Συμπερασματικά: Οι κατηγορίες για αλαζονεία πάντοτε θα εξαπολύονται, αλλά –επαναλαμβάνουμε- είναι κενές περιεχομένου αν δεν συνοδεύονται και από απτά παραδείγματα τέτοιας πολιτικής συμπεριφοράς.
Οσον αφορά την αποχή, θα πρέπει συνηθίσουμε αυτήν τη στάση των πολιτών, που άλλωστε αποτελεί σύνηθες φαινόμενο σε άλλες χώρες. Αν τώρα από την αποχή βγαίνουν ζημιωμένοι οι ίδιοι οι απέχοντες πολίτες σε σχέση με τις πολιτικές τους προτιμήσεις, αυτό είναι θέμα για το οποίο έχουν ευθύνη οι ίδιοι…
