∆εν είναι η πρώτη φορά που ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμός, ή οι Ελληνες σοσιαλιστές και οι αριστεροί ημι-κομμουνιστές, βρίσκονταισε αντιπαράθεση.
Σήμερα το αντικείμενο της κόντρας δεν είναι μόνο η διεκδίκηση της θέσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης που κατείχε ο ΣΥΡΙΖΑ και την κατέλαβε τελικώς το ΠΑΣΟΚ, αλλά και οι προοπτικές -αν υπάρχουν- ενός κοινού μετώπου για την αντιμετώπιση της Νέας ∆ημοκρατίας, καθώς σε όλες τις δημοσκοπήσεις -και παρά τημείωση των ποσοστών της- η κοινωνία την προτιμά να κυβερνήσει έναντι οιουδήποτε άλλου κόμματος.
Στο παρελθόν η σύγκρουση είχε την αιτία της όχι μόνο στη διεκδίκηση του χώρου, αλλά και στο γεγονός ότι την εποχή εκείνη, το 1989, είχαμε μία περίοδο σκανδάλων του ΠΑΣΟΚ και τη συμμαχία αριστερών δυνάμεων και Νέας ∆ημοκρατίας, προκειμένου να διερευνηθούν τα σκάνδαλα αυτά και να οδηγηθεί ο Ανδρέας Παπανδρέου στο Ειδικό ∆ικαστήριο. Βρισκόμασταν τότε στο προεκλογικό σκηνικό Οκτωβρίου-Νοεμβρίου του 1989, καθώς επρόκειτο να διεξαχθούννέες εκλογές μετά τις εκλογές του Ιουνίου του έτους εκείνου, που δεν ανέδειξαν κυβέρνηση με αυτοδυναμία, παρά την εντυπωσιακή σε ποσοστά νίκη της Ν.∆., εξ αιτίας του εκλογικού Νόμου Κουτσόγιωργα.
Χαρακτηριστικό του προεκλογικού εκείνου σκηνικού ήταν η σύγκρουση μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και του Συνασπισμού της Αριστεράςκαι της Προόδου.
Για τη σύγκρουση ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμού στο παρελθόν και ειδικότερα, πριν από 36 χρόνια, το 1989, το μηνιαίο περιοδικό πολιτικήςκαι κριτικής σκέψης «Εποπτεία», που εξέδιδε ο Παναγιώτης ∆ρακόπουλος, είχε οργανώσει μία έρευνα, υπότύπον «στρογγυλής τραπέζης», στην οποία αρθρογράφησαν για το συγκεκριμένο θέμα της σύγκρουσης των δύο κομμάτων ο σημερινός υπουργός Θεόδωρος Σκυλακάκης, ο τέως ευρωβουλευτής Γιώργος Κύρτσος, ο πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και γαμπρός του Ανδρέα Παπανδρέου, Θεόδωρος Κατσανέβας, και ο δημοσιογράφος ∆ιαμαντής Σεϊτανίδης.
Το «εισιτήριο»της Χαριλάου Τρικούπη
Κατά την άποψη τότε του Θεόδωρου Σκυλακάκη, ή το ΠΑΣΟΚ ή η Αριστερά θα έμπαιναν στο περιθώριο. Κατά τον Σκυλακάκη, «ο Συνασπισμός
εξακολουθούσε να διατηρεί τις εγγενείς αδυναμίες της Αριστεράς (νεφελώδες πρόγραμμα, ξύλινη γλώσσα, δισταγμοί στην αντιμετώπισητου ΠΑΣΟΚ, αδυναμία εκμετάλλευσης σύγχρονων μεθόδων επικοινωνίας κ.λπ.). Παρ’ όλ’ αυτά κατάφερε να αποσπάσει το αξιοπρεπές αν και όχι βέβαια εντυπωσιακόποσοστό του 13,1% τον Ιούνιο του 1989…». Για το ΠΑΣΟΚ, παρατηρούσε: «…Στην καλύτερη για το ΠΑΣΟΚ περίπτωση η προοπτική συνεργασίας με την Αριστερά αποτελεί για το ΠΑΣΟΚ το εισιτήριο για την ανέξοδη επιστροφή του στον χαμένο παράδεισο της εξουσίας και στη χειρότερη το εισιτήριο για ένα αξιοπρεπέςεκλογικό ποσοστό. Και στις δύο περιπτώσεις η τύχη που επιφυλάσσεται από το ΠΑΣΟΚ στην Αριστερά είναι η ίδια. Το πολιτικό περιθώριο που δεν θα φτάνει, εν τούτοις, στην πλήρη εξαφάνιση,για να μπορεί να αντλεί από εκεί την έξωθεν καλή μαρτυρία, τα ιδεολογικά άλλοθι και τις ψήφους που χρειάζεται τις κρίσιμες στιγμές…».
Κάθετα αντίθετοι
Κατά τον Γιώργο Κύρτσο,«παρά το γεγονός ότι η σύγκρουση Συνασπισμού – ΠΑΣΟΚ μας αιφνιδίασε, φαίνεται ότι έχει βαθιές ρίζες και είναι πια πολύ δύσκολο να δώσει τη θέση της στην πολιτική συνεννόηση και την κυβερνητική συνεργασία μεταξύ των δύο δυνάμεων». Και συνέχισε: «Για το άμεσο μέλλον υπάρχουν δύο εγ-γυήσεις ότι θα συνεχιστεί η σύγκρουση Συνασπισμού -ΠΑΣΟΚ. Οποιαδήποτε συνεργασία του Συνασπισμού με το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ θα είχε ολέθριες συνέπειες για την εκλογική του απήχηση και το πολιτικό του μέλλον. Θα ερμηνευόταν από την κοινή γνώμη σαν άνευ όρων παράδοση στη διαφθορά και θα ενίσχυε τις φυγόκεντρες τάσεις στον Συνασπισμό. Ο Παπανδρέου λοιπόν αποτελεί εγγύηση ότι δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί προσέγγιση Συνασπισμού – ΠΑΣΟΚ...
Ολα δείχνουν ότι ο Συνασπισμός είναι υποχρεωμένος να περιμένει τον σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης από τη Νέα ∆ημοκρατία και την απομάκρυνση του Παπανδρέου από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ για να μπορέσει να προχωρήσει στη συνολική επανεξέταση των σχέσεών του με το ΠΑΣΟΚ, από την οποία μπορεί να προκύψει ή πολιτική σύγκλιση ή συνεργασία των δύο…».
Ο Θεόδωρος Κατσανέβας, εκπροσωπώντας το ΠΑΣΟΚ, υποστήριξε ότι εφαρμόζεταιτο Σχέδιο Ανδρουλάκη (του Μίμη). Θεωρούσε ότι η σύγκρουση είναι με την ηγεσία της παραδοσιακής Αριστεράς και όχι με τη βάση της. «Ο λόγος για την όποια σύγκρουση», ανέφερε ο Κατσανέβας, «η οποία δεν είναι σύγκρουση σε βάθος αλλά επιφανειακή, συνδέεται με τη στρατηγική που έχει εγκαθιδρύσει μία ηγετική ομάδα του ΚΚΕ, στο πλαίσιο των εισηγήσεων του Μίμη Ανδρουλάκη, για να καταστεί το ΚΚΕ, με τη λεοντή του Συνασπισμού τώρα πια, ο δεύτερος πόλος της πολιτικής ζωής του τόπου μας… Η πιο μεγάλη πιθανότητα μετά τις νέες εκλογές είναι η συνεργασία του Συνασπισμού μαζί μας, ιδίως αν το ΠΑΣΟΚ διατηρήσει τη συνοχή του που θα τη διατηρήσει- αλλά κυρίως αν ενεργοποιηθεί, κάτι που καθυστερεί να γίνει και το οποίο θα βοηθήσει να διατηρηθεί το 40% ή ακόμη και να αυξηθεί…».
Σημαντικό ρόλο έπαιξε η στρατηγική της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ, στο πλαίσιο των εισηγήσεων Ανδρουλάκη, για να καταστεί με τη λεοντή του ΣΥΝ ο δεύτερος πόλος της πολιτικής ζωής του τόπου
Πελαγοδρόμηση
Ο δημοσιογράφος ∆ιαμαντής Σεϊτανίδης υποστήριξε ότι «αν ο Συνασπισμός συνεργαστεί κυβερνητικά με το ΠΑΣΟΚ θα έχει επιτύχει έναν από τους μεγαλύτερους
πολιτικούς του στόχους. Να είναι ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων ελέγχοντας αρχικά “τις αυθαιρεσίες της ∆εξιάς” και κατόπιν τη “δεξιά τάση” του ΠΑΣΟΚ… Ο Συνασπισμός αρθρώνει έναν αριστερό, ξεπερασμένο -και ό,τι άλλο θέλετε, αλλά σίγουρα οργανωμένο– και έως ένα βαθμό πειστικό πολιτικό λόγο. Αντίθετα, το ΠΑΣΟΚ πελαγοδρομεί ανάμεσα στην 3η Σεπτέμβρη και στη Σοσιαλδημοκρατία, ανάμεσα στον λαϊκισμό της “Αυριανής” και το προφίλ του Κώστα Σημίτη.
Να προστεθεί εδώ ότι ο Συνασπισμός είναι κόμμα αρχών, ενώ στο ΠΑΣΟΚ, ενόψει της αποχωρήσεως του Ανδρέα Παπανδρέου, είναι ήδη έτοιμα τα συντροφικάμαχαιρώματα…». Αυτά συνέβαιναν πριν από 36 χρόνια υπό άλλες ασφαλώς συνθήκες και άλλες πολιτικές προσωπικότητες στις ηγεσίες των δύο κομμάτων. Με ό,τι αυτό και αν σημαίνει και ό,τι και αν συνεπάγεται, σήμερα, για τις πιθανότητες συνεργασίας των δύο αυτών κομμάτων που, ούτως ή άλλως, εδώ και χρόνια, από τη σύγκρουση δηλαδή εκείνη του 1989, διεκδικούν τον ίδιο πολιτικό χώρο, καθώς το μεν ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να δείξει πως έχει και κάτι το αριστερό στην ιδεολογία του και ο Συνασπισμός, μετά μάλιστα τη συγκυριακή άνοδό του στην εξουσία, ότι διαθέτει όχι μόνο αριστερά χαρακτηριστικά, αλλά και… αστικά.
