Την τέχνη του «δημιουργικού ζυγίσματος» έχουν επιστρατεύσει στο επιτελείο του Αντώνη Σαμαρά, θέλοντας να πείσουν εαυτούς και αλλήλους ότι ο Κ. Μητσοτάκης είναι «πολύ μικρός» για να διαγράψει έναν πολιτικό αρχηγό που εξελέγη από τη βάση της Νέας Δημοκρατίας με 400.000 ψήφους. Έτσι λοιπόν περιφέρουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αυτό το παραπλανητικό επιχείρημα, που θυμίζει τη γνωστή παροιμία «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται».
Πρώτα απ’ όλα, αυτός ο ισχυρισμός είναι στην κυριολεξία «εκτός τόπου και χρόνου», γιατί, όταν ο Α. Σαμαράς κέρδισε τις εσωκομματικές εκλογές στη ΝΔ το 2009, η χώρα δεν είχε περιέλθει στη δίνη των μνημονίων. Βάζουν στην ίδια ζυγαριά την περίοδο των εσωκομματικών εκλογών του 2009, τότε που ο Α. Σαμαράς πήρε 386.000 ψήφους, η Ντόρα Μπακογιάννη 306.000 και ο Π. Ψωμιάδης 78.000, με την εκλογή του Κ. Μητσοτάκη το 2016, μια εποχή που η ΝΔ βρισκόταν στα εκλογικά τάρταρα, έχοντας πληρώσει τη συγκυβέρνηση του Α. Σαμαρά με τον Ε. Βενιζέλο, που -εκτός των άλλων- είχε οδηγήσει και στον διαμελισμό της παράταξης, με την αποχώρηση πολλών βουλευτών, που είχαν φτιάξει τους Ανεξάρτητους Έλληνες, με επικεφαλής τον Π. Καμμένο.
Και μόνο το γεγονός ότι προτάσσουν τέτοιου είδους ανιστόρητες συγκρίσεις δείχνει την απελπισία τους. Εάν είναι να κουνάνε το δάχτυλο στον Κ. Μητσοτάκη, επειδή ο Α. Σαμαράς το 2009 με λιγότερους αντιπάλους και με τη βοήθεια του Δ. Αβραμόπουλου πήρε στην κάλπη 386.000 σταυρούς, τότε ο Π. Παναγιώτης Ψωμιάδης, που είχε πάρει 78.000, θα πρέπει ισχυριστεί και αυτός με τη σειρά του πως συγκέντρωσε περισσότερες ψήφους σε ατομικό επίπεδο απ’ όσους πήγαν στις κάλπες του ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη Κυριακή.
Στον Κασσελάκη δεν πάει, στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μένει
Με αφορμή την κοινή παρουσία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Ν. Ανδρουλάκη, και της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Κασιμάτη, στην παρουσίαση του βιβλίου του Βασίλη Ασημακόπουλου με τίτλο «Πρώτη φορά Αριστερά», που αναφέρεται στον Α. Παπανδρέου και όχι στον Αλ. Τσίπρα, εκείνο που έχουμε να παρατηρήσουμε είναι: «Ποτέ μη λες ποτέ». Μπορεί η Ν. Κασιμάτη να ανακοίνωσε χθες ότι δεν πάει στο κόμμα του Στ. Κασσελάκη, αλλά μέχρι τις επόμενες εθνικές εκλογές δεν είναι βέβαιο ότι θα παραμείνει και στον ΣΥΡΙΖΑ. Στην πολιτική δεν ισχύει πάντα πως «όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλο τα ίδια μένουν».
!Στο ερώτημα «πού εδράζεται η πεποίθηση του Στ. Κασσελάκη ότι θα γίνει πρωθυπουργός;», η απάντηση που έδωσε χθες στον Σκάι ήταν: «Έχουμε τους περισσότερους εθελοντές από κάθε άλλο κόμμα». Στην ίδια συνέντευξη επιτέθηκε στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, λέγοντας ότι δεν θα την ψήφιζε, επειδή δεν πήρε ξεκάθαρη θέση για τα Τέμπη και τις υποκλοπές.
Ιδεολογία με copy-paste και μονταζιέρα
Το πολιτικό και επικοινωνιακό αφήγημα του Στ. Κασσελάκη «μπάζει από παντού» και γι’ αυτό δεν διαθέτει κανένα τεκμήριο αξιοπιστίας ο λόγος του. Το να προσδίδεις διαστάσεις πρωτοτυπίας σε πράγματα που έχουν ξανακούσει οι Έλληνες πολίτες δεν σε καθιστά αυτομάτως ξεχωριστό. Ο Στ. Κασσελάκης δεν κάνει μέχρι τώρα τίποτε άλλο απ’ το να κοπιάρει θέσεις, προτάσεις, έννοιες και ιδέες από διαφορετικές πηγές προέλευσης και στο τέλος να τις μοντάρει, με σκοπό να στήσει ένα υποτυπώδες σχέδιο προπαγάνδας. Κοινώς, μια ευφάνταστη προχειροδουλιά που δεν αντέχει στην κάλπη.
Έχει αντιγράψει στοιχεία απ’ τον Γ. Παπανδρέου, όπως την περίφημη συμμετοχική δημοκρατία, από τον Κ. Μητσοτάκη τον «επαγγελματισμό των τεχνοκρατών», και απ’ τον Αλ. Τσίπρα τα κόλπα της διαβολής και της κατασυκοφάντησης του πολιτικού συστήματος. Ειδικά χθες, που τον παρακολουθούσα με τη Σία Κοσιώνη στον Σκάι, νόμιζα ότι ακούω τον Αλ. Τσίπρα την περίοδο των… αγανακτισμένων. «Το παλιό πολιτικό σύστημα έχει σαπίσει και έχει απογοητεύσει τον κόσμο», ανέφερε. Κανονικός Αλ. Τσίπρας δηλαδή.
Διαρκής υπονόμευση
Στο χωριό μου, την… Αρκαδία, λένε «πίσω έχει αχλάδα την ουρά». Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκε και ο Π. Πολάκης, ο οποίος -και καλά- δεν ζήτησε να υπάρξει δεύτερος γύρος στις εσωκομματικές εκλογές για την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή δεν ήθελε να ταλαιπωρηθεί ο κόσμος αλλά και να μη συνεχιστούν «ο διχασμός και η τοξικότητα». Η αλήθεια όμως πίσω από αυτή την κίνηση στρατηγικής του κ. Πολάκη είναι άλλη: Προτίμησε την καλή ήττα του πρώτου γύρου, ώστε να εμφανίζεται ως «ιδιοκτήτης» του μισού ΣΥΡΙΖΑ, παρά ένα ταπεινωτικό αποτέλεσμα στις επαναληπτικές κάλπες, που θα τον έβγαζε εκτός μάχης οριστικά. Στο μέλλον, καθώς δήλωσε «παρών» και για την επόμενη ημέρα, δίνοντας έμφαση στη μάχη που θα δώσει εντός των τειχών, για να γίνουν πλειοψηφικές οι θέσεις του, θα μπορεί κάλλιστα να ισχυρίζεται ότι ο νέος πρόεδρος δεν έχει απόλυτη νομιμοποίηση και βρίσκεται στη θέση αυτή, επειδή «εγώ του έκανα το χατίρι».
