Το να ανορθώσεις μια χώρα έπειτα από καταστροφή δεν είναι απλή δουλειά. Μοιάζει περισσότερο με αποστολή ως προς την αφοσίωση, το πείσμα και τη μεθοδικότητα, οι οποίες χρειάζονται. Η πολιτική υπό την οπτική αυτή δεν είναι δουλειά. Αλλά ως προς τις ικανότητες που είναι απαραίτητες και την ευθύνη που προϋποθέτει, τελικά, μοιάζει με τα ζητούμενα μιας εταιρείας.
Στους σύγχρονους καιρούς, όχι αυτούς που πέρασαν αλλά αυτούς που έρχονται, κάθε έθνος που διαθέτει κράτος θα κληθεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του και να επιδείξει ισχύ. Απαιτεί ευθύνη και συνοχή μια τέτοια διαδρομή. Θεσμούς και δικαιοσύνη ως προς την κατανομή των βαρών αλλά και των ωφελειών. Η νίκη ή η ήττα ενός έθνους θα οδηγήσουν τον λαό του σε μια επόμενη μέρα πιο φωτεινή ή πιο σκοτεινή αντίστοιχα. Το ίδιο και οι συμμαχίες του ή οι ανταγωνισμοί του. Κανένα έθνος δεν πορεύεται μόνο.
Ο νέος κόσμος που έρχεται είναι μια ευκαιρία για την Ελλάδα. Όχι με τα μάτια τού χθες. Αλλά μέσα από μια συλλογική συναντίληψη. Όχι ομοφωνία, αλλά σύγκλιση. Η Ελλάδα μπορεί να προχωρήσει μπροστά και να κερδίσει «στοιχήματα» που έχασε κατά τις προηγούμενες δεκαετίες.
Δεν χρειάζονται συνθήματα αλλά σκέψεις, σχέδιο και πράξη. Πολλοί και επώνυμοι που δέσποζαν στο χθες και ασκούσαν πολιτικές έχοντας εκχωρήσει τα συμφέροντα του εθνικού κράτους, άρα και του λαού, σε υπό διάρθρωση ομοσπονδίες οι οποίες στο τέλος δεν προέκυψαν, ήρωες του παρόντος τότε, άφησαν πίσω τους πολλή θλίψη και απομυθοποίηση.
Σήμερα, με το πέρασμα των ετών, δυστυχώς, δεν ασκούν αυτοκριτική. Μόνο κριτική. Άρα, δεν συνειδητοποίησαν τις ευθύνες τους. Μένουν εγκλωβισμένοι στον εγωισμό και τη ματαιοδοξία τους. Η πολιτική δεν είναι δουλειά. Αλλά απαιτεί πολλή δουλειά για να ανταποκριθείς στις ευθύνες σου, όταν είσαι ηγέτης ενός έθνους, ενός κράτους, ενός λαού. Κοιτάμε μπροστά. Πίσω υπάρχουν μόνο οι εφιάλτες μας…
