Παρά τις αντιθέσεις μεταξύ των εθνικών ηγεσιών κρατών-μελών της Ευρώπης για την αντιμετώπιση του Μεταναστευτικού, οι συζητήσεις δείχνουν ότι έχουν αποκτήσει προσανατολισμό. Η ομάδα που συγκλίνει με τη θεώρηση της Γερμανίας, της Ουγγαρίας και της Ολλανδίας, προκρίνοντας ως λύση την περιχαράκωση των εσωτερικών εθνικών συνόρων και την επιστροφή των μεταναστών από το κέντρο προς τις χώρες που έχουν εξωτερικά σύνορα έναντι οικονομικών ανταλλαγμάτων, βρίσκει «κοινή γλώσσα» με την ομάδα που επηρεάζεται από την Ιταλία και την Ελλάδα.
Αυτή η σύγκλιση παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις συνίσταται σε δύο επίπεδα. Τη θωράκιση των εξωτερικών συνόρων και κάθετες αποφάσεις που διαχωρίζουν τη νόμιμη μετανάστευση από την παράνομη. Στην πρώτη περίπτωση η Ευρώπη για τους οικονομικούς μετανάστες που αμείβουν το οργανωμένο έγκλημα και περιφρονούν την ευρωπαϊκή δομή θα είναι μια όλο και πιο αφιλόξενη γη. Για τους νόμιμους μετανάστες είτε στη βάση διακρατικών συμφωνιών είτε στη βάση ευρωπαϊκής συμφωνίας με τις χώρες προέλευσης, που παίρνουν τον δρόμο ή τη θαλάσσια διαδρομή με επίσημες άδειες παραμονής, αναζητώντας εργασία και εισοδήματα, θα είναι μια φιλόξενη γη.
Η Ευρώπη, έχοντας φύγει από το σύνδρομο ΜΚΟ, αναζητεί την τυποποίηση της νομοθεσίας της και τη συνοχή της προκειμένου να ξαναβρεί την ευταξία και την ασφάλεια των κοινωνιών της. Η ισχύς της Ένωσης γίνεται φανερή και από τις συμφωνίες που έχει συνομολογήσει με τρίτες χώρες ή και χώρες πρώτης υποδοχής όπως η Τουρκία, που ακόμη και υπό τις παρούσες συνθήκες έντασης σε πολλές περιοχές προέλευσης έχουν φέρει ήδη μετρήσιμα αποτελέσματα.
Στην περίπτωση που τα κράτη της Ευρώπης βρουν κοινό βηματισμό, σίγουρα είμαστε πολύ κοντά στην πιο σημαντική κοινή απόφαση. Όσοι επιχειρούν παράνομα να εισέλθουν στην Ένωση χάνουν το δικαίωμα να αποκτήσουν άσυλο και νόμιμη παραμονή. Όσοι επιλέγουν νόμιμες διαδρομές αποκτούν δικαίωμα εργασίας, ασύλου και παραμονής.
