Το ταγκό θέλει δύο. Και ο διάλογος θέλει δύο. Στην περίπτωση της Κύπρου, που έχει χωρισθεί στα δύο πριν από μισό αιώνα μετά την εισβολή και κατοχή μέρους των εδαφών της από τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, μπορεί όλα να παραμείνουν ως έχουν και για τον επόμενο μισό αιώνα. Αλλά οι πιθανότητες αυτή η προοπτική να αλλάξει μέσω της συμφωνίας με την Τουρκία για ομοσπονδία και αποχώρηση των κατοχικών στρατιωτικών δυνάμεων δεν είναι ρεαλιστικές. Τουλάχιστον αν πιστέψουμε τις προθέσεις και τις δηλώσεις του πλέον αρμόδιου από τουρκικής πλευράς. Του προέδρου Ερντογάν. Χθες από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών ο Τούρκος πρόεδρος δεν αιφνιδίασε. Απλώς επιβεβαίωσε τη γνωστή πολιτική θέση της Άγκυρας υπέρ των δύο κρατών στην Κύπρο. Ο Ερντογάν ζήτησε την αναγνώριση πολιτική, οικονομική, θεσμική, διεθνή της «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βορείου Κύπρου».
Χαρακτηρίζεται ως πρόκληση από τα ελληνικά και κυπριακά μίντια η τοποθέτησή του αυτή και μάλιστα λίγη ώρα πριν από τη συνάντηση με τον Έλληνα πρωθυπουργό. Δεν είναι πρόκληση το timing, γιατί αυτή είναι η σταθερά επαναλαμβανόμενη πλέον πρόταση επίλυσης του κυπριακού ζητήματος από την πλευρά της Τουρκίας και όχι η ομοσπονδία που υποστηρίζει η ελληνική πλευρά.
Τι θα σήμαινε κάτι τέτοιο; Διαπραγματεύσεις για δύο κράτη, με στόχο συμφωνία στο εδαφικό και αποζημίωση αστικού τύπου των Ελληνοκυπρίων που διώχθηκαν βιαίως από τις εστίες τους και απώλεσαν τις περιουσίες τους το 1974, με εγγυήσεις της Κεντρικής Τράπεζας της Τουρκίας. Δύο κράτη με χωρικά ύδατα και ΑΟΖ στη θάλασσα. «Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου» από τη μία και «Ελληνική Δημοκρατία της Κύπρου» από την άλλη, με αυτοδιοίκηση. Διεθνής αναγνώριση στο βόρειο κράτος και ένταξη και στο ΝΑΤΟ εκτός της ΕΕ στο νότιο. «Take it or leave it» η πρόταση της Τουρκίας. Επιλογή των Κυπρίων το ενδεχόμενο…
