Γίνεται μια επίμονη προσπάθεια απαξίωσης της επιδοματικής πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση. Όμως, όπως είναι φανερό από τις αυξήσεις που ανακοινώθηκαν χθες, για παράδειγμα, για το επίδομα στέγης, οι ενισχύσεις αυτές και έχουν αξία και λειτουργούν στοχευμένα στο πλαίσιο της δημοσιονομικής πειθαρχίας του προϋπολογισμού. Θα ήταν ενδιαφέρον, όπως σε άλλες περιόδους, να υπήρχαν οριζόντιες και εντυπωσιακές αυξήσεις των εισοδημάτων, αλλά ας θυμηθούμε ότι οι τότε μεγαλοστομίες και πολύ περισσότερο τα θετικά μέτρα με δημόσιο διεθνή δανεισμό, εκτός των ορίων των προϋπολογισμών, οδήγησαν τελικά στη χρεοκοπία και την απώλεια σε μια στιγμή του 25% του ΑΕΠ.
Στην παρούσα συγκυρία μπορεί να υπάρχει κλιμακούμενη πίεση της ακρίβειας και του πληθωρισμού, όμως με τις επιδοματικές πολιτικές από τη μία πλευρά ενισχύονται, έστω «αμυντικά», οι πλέον πιεζόμενες οικονομικά ομάδες, ενώ από την άλλη με την προστασία της εθνικής οικονομίας και της αξιοπιστίας της χώρας τόσο σε επίπεδο Ευρώπης όσο και αγορών διασφαλίζονται όλες οι κατηγορίες του πληθυσμού. Άλλωστε, το ζητούμενο από τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη παραμένει το να έχει ακέραια την ευθύνη και την εποπτεία των δημόσιων δαπανών, ώστε να μην κινδυνεύσουν τα εισοδήματα και η σταθερότητα όλων των νοικοκυριών.
Η λογική του πρωθυπουργού και του οικονομικού επιτελείου να επιστρέφονται στις πλέον ευπαθείς ομάδες, σύμφωνα με τα εισοδηματικά κριτήρια, τα υπερέσοδα του κράτους, πέραν δηλαδή των αναγκαίων προβλεπόμενων από την Ευρωζώνη πλεονασμάτων, λειτουργεί ανασχετικά και ταυτόχρονα ορθολογικά. Ο ρυθμός της ανάπτυξης της χώρας, που υπερβαίνει τον μέσο ευρωπαϊκό, δημιουργεί την ευχέρεια να αυξάνονται οι ενισχύσεις στα υπάρχοντα επιδόματα και να προστίθενται και νέα για την κάλυψη περαιτέρω αναγκών. Πολλοί θέλουν στη βάση του αντιπολιτευτικού οίστρου τους να «πετροβολήσουν» τη θεωρία «λίγα σε πολλούς», αλλά αυτοί θα πρέπει να εξηγήσουν ποιοι είναι εκείνοι οι «λίγοι» που αξίζουν το σύνολο της επιδοματικής πολιτικής.
