Η κυβέρνηση δεν έχει στην παρούσα φάση αντιπολίτευση. Η εσωστρέφεια και το έλλειμμα ηγεσίας που κυριαρχούν στα δύο κύρια κόμματα της αντιπολίτευσης αλλά και η πολυδιάσπαση χωρίς ουσιαστικό πολιτικό αποτύπωμα ισχυρής παρέμβασης εν γένει στην αντιπολίτευση δημιουργούν μια κύρια ευθύνη στην κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό. Την ευθύνη, πέραν της πολιτικής σταθερότητας, της πολιτειακής επάρκειας του συστήματος διακυβέρνησης.
Ο Κ. Μητσοτάκης από τη ΔΕΘ έκανε πολύ σαφείς ανακοινώσεις για το πλαίσιο της στρατηγικής του στον χρονικό ορίζοντα των επόμενων 1.000 ημερών. Άσχετα με το πόσοι θεωρούν επαρκές αυτό το πλαίσιο ή όχι, η κυβέρνηση έχει την ευθύνη να πετύχει ικανοποιητικούς ρυθμούς υλοποίησης αυτού του πλάνου. Κάτι που εξ εμπειρίας το τελευταίο χρονικό διάστημα δεν δείχνει να επιτυγχάνει. Αυτό συνίσταται σε μεγάλο βαθμό στη λειτουργία και τον συντονισμό των υπουργών, των γραμματέων, των διοικητικών και κρατικών υπηρεσιών.
Από εκεί και πέρα είναι σαφές ότι τη συνολική ευθύνη για την πορεία της χώρας την έχει η κυβέρνηση. Δεν υπάρχει και ουδείς σοβαρά μπορεί να προβλέψει πότε θα υπάρξει για παράδειγμα κοινοβουλευτικός έλεγχος. Πόσω μάλλον αντίλογος και άλλες προσεγγίσεις σε κορυφαία ζητήματα που όχι μόνον αντιμετωπίζει αλλά μπορεί να αντιμετωπίσει η Ελλάδα υπό μορφή κρίσης τα επόμενα χρόνια. Η ευθύνη στη λογική αυτή και με τα δεδομένα που υπάρχουν είναι μοναδική για τη διακυβέρνηση. Είτε οδηγηθεί η Ελλάδα σε καλύτερες ημέρες είτε σε πιο δυστοπικές, είτε υπάρξουν σε κάποια ξαφνική εμπλοκή σωστοί χειρισμοί είτε λάθος, η κυβέρνηση είναι μόνη της. Το Κοινοβούλιο θα μοιάζει κενό περιεχομένου, αφού οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης προβλέπονται α λα καρτ, ευκαιριακές και εν πολλοίς υπαγορευμένες από εσωκομματικούς συσχετισμούς και δημοσκοπήσεις.
Το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν έχει αντίπαλο σε βάθος χρόνου δεν αποτελεί και την καλύτερη συνθήκη και τελικά δημιουργεί τη μέγιστη ευθύνη. Του ενός…
