Οι φωτιές σε εξέλιξη στην Αττική στις περισσότερες περιοχές δεν είναι καινοφανείς αλλά επαναλαμβανόμενες. Πολλές εκτάσεις καταστρέφονται για δεύτερη ή τρίτη φορά. Σε μεγάλο βαθμό οι δασικές εκτάσεις, πέραν από τα σπίτια και τα αυτοκίνητα, αποτελούσαν αναδασώσεις ή απομεινάρια από προηγούμενες πυρκαγιές. Η πραγματικότητα αυτή για τις βασικές ζώνες της Ανατολικής Αττικής οικιστικές και δασικές οδηγούν σε μια κατάσταση ερημοποίησης, όπως συνέβη και με το όρος και τις δασικές εκτάσεις της Πεντέλης. Το περιβαλλοντολογικό αποτέλεσμα για ολόκληρο το λεκανοπέδιο της Αττικής θα είναι μόνιμες συνθήκες ασφυξίας, αφού θα μείνει χωρίς «πνεύμονες».
Το πρόβλημα με τις επαναλαμβανόμενες στους ίδιους τόπους πυρκαγιές είναι ότι δεν υπάρχει επόμενη ημέρα αυτών. Δεν υπάρχουν μελέτες και συντονισμός προκειμένου να αντιμετωπισθούν στρατηγικά και όχι μόνον τακτικά τα προβλήματα ασφυξίας για την Αττική και τον Πειραιά. Με δεδομένο ότι οι θερμοκρασίες στη χώρα μας αυξάνονται και τα φαινόμενα ανομβρίας επεκτείνονται, το λεκανοπέδιο της Αττικής μοιάζει καταδικασμένο σε συνθήκες θερμοκηπίου. Ένας έρημος τόπος στον οποίο σωρεύονται ως μόνιμοι κάτοικοι ο μισός πληθυσμός της χώρας.
Υπάρχουν δυο οπτικές που θα πρέπει να τεθούν στο τραπέζι. Η μία αφορά την επιπλέον ανάσχεση των πυρκαγιών, που όμως υπό συνθήκες ξηρασίας και εποχικών ανέμων θα συνεχίζουν να προκύπτουν. Η άλλη το πώς θα διαμορφωθούν συνθήκες πρασίνου στο Λεκανοπέδιο, με τις οικιστικές περιοχές να επεκτείνονται και τα δάση να έχουν καταστραφεί. Το εν λόγω ζήτημα δεν είναι απλό και προφανώς θα πρέπει να υπάρξουν ευρείες ζώνες πρασίνου εντός των οικιστικών περιοχών, ως άλση καλά φυλασσόμενα, που όμως δεν είναι καθόλου εύκολο να δημιουργηθούν εξαιτίας της πυκνότητας της άναρχης δόμησης ολόκληρων γειτονιών. Είναι πάντως σαφές ότι, αν καεί και ο Υμηττός, οι αρμόδιοι ασχέτως κομματικής προέλευσης θα πρέπει να μελετήσουν κίνητρα για την αποκέντρωση του πληθυσμού του Λεκανοπεδίου…
