Ευτυχώς που έγινε η Τελετή Έναρξης στο Παρίσι και βρήκαμε αφορμή να μαλλιοτραβηχτούμε!
Quelle catastrophe! Τόσο πολλές απόψεις για ένα θέαμα σαν αυτή την τελετή δεν νομίζω να έχουν ξαναγραφτεί. Jamais!
Και αφού ο καθείς είπε και θα πει το μακρύ και το κοντό του, ιδού και η ταπεινή μου άποψη:
Στα κατά: Η διάρκεια της τελετής. Πολλές ώρες – και όταν όλα αυτά τα δρώμενα δεν τα καταλαβαίνεις, σου φαίνονται και περισσότερες…
Οι αδιάβαστοι και έχοντες μαύρα μεσάνυχτα σχολιαστές! Πόσοι δεν νοσταλγήσαμε τον Γιάννη Διακογιάννη το βράδυ της Παρασκευής…
Μου άρεσε πολύ η Σελίν Ντιόν! Το «Imagine» ερμηνευμένο από Ρώσο πιανίστα, οι συμβολισμοί της Ιστορίας της Γαλλίας…
Ο ύμνος στις σπουδαίες γαλλικές φιγούρες της Ιστορίας, της τέχνης, του πολιτισμού να αναδύονται από τον Σηκουάνα. Ανάμεσά τους η Σιμόν Σινιορέ.
Φυσικά, σε κανέναν Έλληνα δεν άρεσε η… υποδοχή της ελληνικής αποστολής. Και βέβαια η γκάφα να κρεμαστεί ανάποδα η Ολυμπιακή σημαία.
Δεν μου άρεσε που έλειπε παντελώς το Ολυμπιακό πνεύμα! Ντιπ! Τίποτα. Ενα φουτουριστικό θέαμα που δεν είχες και ψυχή να σου το εξηγήσει. Η ΕΡΤ χάθηκε να αφήσει την απεσταλμένη της στο Παρίσι να μας τα πει;
Μου άρεσε αυτό το υπέροχο φυσικό σκηνικό, η πόλη του Παρισιού και έτσι όπως τη διάβαινε ο μυστηριώδης επισκέπτης μέσα από το Λούβρο, την Παναγία των Παρισίων και άλλα μνημεία
Μου άρεσε η μετατροπή της Γαλλικής Επανάστασης, ώστε να θυμίζει σκηνές του μιούζικαλ «Les Misérables».
Όμως τα τελευταία 20 λεπτά με αποζημίωσαν. Ο καβαλάρης που διάβαινε τον Σηκουάνα με φόντο το νυχτερινό Παρίσι, ένα αριστούργημα, η συνάντηση του Ζιζού με τον Ραφάλ…
…και τέλος η δική μου σκέψη αν αντί για τη Σελίν Ντιόν, που τόσο πολλά ειπώθηκαν, βλέπαμε σε μια μεγάλη οθόνη το αληθινό σπουργιτάκι της Γαλλίας, την Εντίθ Πιάφ, να τραγουδά «Non, je ne regrette rien»…
Θα μπορούσαν να το έλεγαν και οι Γάλλοι, για αυτή την ιδέα της τελετής…