«23 του Ιούλη και Τρίτη», έλεγε το τραγούδι της Μεταπολίτευσης, που γράφτηκε για να μας υπενθυμίζει, πολλά χρόνια μετά, όλα όσα δεν θα έπρεπε να ξεχνάμε. Από ποιες συμπληγάδες της δικτατορίας πέρασε η χώρα, τι τίμημα πλήρωσε με την Κύπρο ο Ελληνισμός και ότι το πολύπαθο νησί ήταν, τελικώς, και το «όχημα» για την επάνοδο της Ελλάδας στη δημοκρατική ομαλότητα.
Έχουν περάσει κιόλας 50 χρόνια από τότε και μέσα σ’ αυτά ήταν πολλές οι περιπτώσεις και τα γεγονότα που επιβεβαίωναν το πόσο σημαντικό αγαθό είναι η Δημοκρατία, αλλά και με ποια μεθοδικότητα την υπονομεύουμε. Έχουμε ως κοινωνία -ανεξάρτητα από τις δικές της συμπεριφορές και την παραβίαση στοιχειωδών κανόνων- αντιληφθεί πως πολλές φορές το ίδιο το εγχώριο πολιτικό σύστημα προκαλεί το ερώτημα αν οι εκπρόσωποί του πιστεύουν ότι αρκεί η δήλωση απλώς της πίστης τους στη Δημοκρατία για να θεωρηθεί ότι οι ίδιοι την υπηρετούν κατά τον καλύτερο τρόπο και, κυρίως, ότι την προστατεύουν; Διότι ένα δημοκρατικό πολίτευμα τις περισσότερες φορές, πλην πολέμου βεβαίως, κινδυνεύει πρωτίστως εκ των έσω. Όταν ενέργειες πολιτικών και, κυρίως, κυβερνήσεων υπονομεύουν αυτό το πολίτευμα ακυρώνοντας τους κανόνες που το συνθέτουν.
Η ενδυνάμωση της Δημοκρατίας που θεμελιώσαμε πριν από 50 χρόνια επιβάλλει συγκεκριμένους όρους, που αποκλείουν την πολιτική απάτη, την ανικανότητα και τον λαϊκισμό, που αποτελούν «προσόντα» τα οποία έχουν επιδείξει κατά καιρούς κάποιες κυβερνήσεις. Οι οποίες επιδόθηκαν σε αυθαιρεσίες, παραπλάνησαν ενσυνείδητα τον λαό, υπονόμευσαν τη Δικαιοσύνη και το κράτος δικαίου, εισήγαγαν τη διαφθορά και τη φαυλότητα.
Ο χρόνος δεν κατευνάζει μόνο τα πάθη αλλά και μπολιάζει με τη λήθη. Μόνο που σε αυτή εδώ τη χώρα πρέπει πάντοτε να έχουμε σε εγρήγορση τη μνήμη, διότι τα παθήματα δεν μας έχουν γίνει μαθήματα.
