Με αφορμή τη μαύρη επέτειο του Κυπριακού και την κινητικότητα που υποτίθεται ότι πάει να σημειωθεί όσον αφορά κάποιες διαπραγματεύσεις, καλό είναι να δούμε το ζήτημα μέσα από ένα καθαρά ρεαλιστικό πρίσμα και όχι με ψευδαισθήσεις.
Το πλαίσιο των όποιων συνομιλιών ή διαπραγματεύσεων δεν πρέπει να παραγνωρίζει την τελευταία επίδειξη ισχύος του Ερντογάν με αφορμή την εισβολή. Διότι έχει συγκεκριμένη σημειολογία ως προς τις τουρκικές επί του ζητήματος προθέσεις.
Ένα δεύτερο στοιχείο είναι ότι οποιοδήποτε σχέδιο λύσης αν θα εφαρμοσθεί ή όχι είναι στη διακριτική ευχέρεια των λαών των δύο κοινοτήτων.
Το τρίτο στοιχείο έχει ιστορικά χαρακτηριστικά που έρχονται να επιβεβαιώσουν την ανάγκη αντιμετώπισης του διαχρονικά εκκρεμούς εθνικού θέματος επί πραγματιστικής βάσης. Είναι αυτό που είχε πει ο Μπίσμαρκ: ότι πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Επιπλέον, επειδή ουδέποτε το Κυπριακό αντιμετωπίστηκε πάνω σε μία ρεαλιστική βάση τα τελευταία πενήντα χρόνια, αποτέλεσε και αποτελεί αυτό που προσφυέστατα είχε πει ο μακαρίτης Βαγγέλης Αβέρωφ: ότι το Κυπριακό υπήρξε ένα ζήτημα «χαμένων ευκαιριών».
Τι σημαίνει ρεαλισμός σήμερα στο Κυπριακό:
– Ότι η Αθήνα, που κληρονόμησε μία συγκεκριμένη κατάσταση, έχει λίγα περιθώρια να ασκήσει πιέσεις. Άλλωστε κατά το αποδεκτό τόσα χρόνια δόγμα, η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται.
– Ότι οι Κύπριοι έχουν αντιληφθεί ότι ως πλήρες μέλος πλέον της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να αποφεύγουν λύσεις όπως εκείνη που τους «πρόσφερε» το Σχέδιο Ανάν που απέρριψαν. Λύσεις δηλαδή στο όνομα της «λύσης για να τελειώνουμε», που αφενός μεν δεν θα εξασφαλίζουν την εδαφική και κρατική ενότητα, με ετεροβαρή πλεονεκτήματα υπέρ των κατακτητών. Αφετέρου δε στο πλαίσιο μιας τέτοιας «λύσης» να είναι υποχρεωμένοι οι Ελληνοκύπριοι, 50 χρόνια μετά, να πληρώνουν την ίδια την κατοχή τους, καθώς θα είναι αναγκασμένοι να συμβάλλουν στην οικονομική σύγκλιση του βόρειου τμήματος!
