Καλό είναι που πραγματοποιούνται οι συναντήσεις με την Τουρκία σε επίπεδο ηγετικό, αλλά οι συνθήκες των «ήρεμων νερών» είναι η μόνη θετική πραγματικότητα και τίποτε άλλο. Και αναφερόμαστε στη διευθέτηση βασικών εκκρεμοτήτων μισού και πλέον αιώνα, χωρίς να παραβλέπεται βεβαίως ότι στο μεσοδιάστημα και εξαιτίας λανθασμένων χειρισμών άλλων κυβερνήσεων στις βασικές εκκρεμότητες προστέθηκαν και άλλες. Για το Κυπριακό τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα, διότι ο αναθεωρητισμός και ο μεγαλοϊδεατισμός της Άγκυρας ασφαλώς και δεν θα επιτρέψουν μεταβολή των τετελεσμένων, που επιβλήθηκαν μάλιστα διά των όπλων.
Στις σχέσεις μας με τους γείτονες και για τη διαμόρφωση της πολιτικής μας έναντι αυτών δεν πρέπει να λησμονούμε δύο βασικές αρχές, τις οποίες έχουν διατυπώσει δύο κορυφαίες προσωπικότητες που έχουν αντιμετωπίσει την Τουρκία σε δύσκολους καιρούς από τη θέση την οποία κατείχαν στον δημόσιο βίο. Την πρώτη αρχή την έχει διατυπώσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος ήταν της άποψης ότι πόλεμος με την Τουρκία δεν πρέπει να γίνει, αλλά από την άλλη πλευρά η Ελλάδα θα πρέπει να είναι ισχυρά εξοπλισμένη ώστε να διαθέτει αντιστοίχως ισχυρή αποτρεπτική δύναμη.
Η άλλη αρχή είναι η επισήμανση του παλαιού και εξαιρετικά έμπειρου διπλωμάτη ως προς τις ελληνοτουρκικές σχέσεις Βύρωνα Θεοδωρόπουλου. Ο οποίος έχει πει ότι δεν πρέπει να λησμονούμε το ψυχολογικό τραύμα στο συλλογικό τουρκικό υποσυνείδητο ότι η Ελλάδα ήταν η χώρα που άναψε τη σπίθα για τη σταδιακή διάλυση μιας αυτοκρατορίας, την οποία, αφελώς σήμερα, επιδιώκει η Τουρκία να αναβιώσει.
Πρόκειται για δύο αρχές που αναδεικνύουν έναν ρεαλισμό ώστε να μην τρέφουμε αυταπάτες. Πτυχές μόνο των προβλημάτων μπορούν να επιλυθούν και, δυστυχώς, πάντοτε ανάλογα με τις διαθέσεις της τουρκικής πλευράς Η οποία καλώς ή κακώς λαμβάνει υπ’ όψιν και το θυμικό ενός λαού που επί χρόνια το έχει εθίσει σε έναν ανέφικτο μεγαλοϊδεατισμό.
