Κάποια στιγμή ο Στέφανος Κασσελάκης θα πρέπει να αντιληφθεί ότι όσοι θέλουν να καταγραφούν στην ιστορία της χώρας ως σπουδαίοι ηγέτες ενός κόμματος δεν ετεροκαθορίζονται. Δεν παίρνουν τις αποφάσεις τους ή τις πρωτοβουλίες τους με γνώμονα τι κάνουν ή τι δεν κάνουν οι πολιτικοί αντίπαλοί τους. Μέχρι τώρα ο κ. Κασσελάκης «παιδιαρίζει» αντιπολιτευτικά με τη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη μέσα από ζητήματα που στο τέλος τα εξισώνει, χάνοντας έτσι το πλεονέκτημα να δείξει στον κόσμο ότι λειτουργεί διαφορετικά και δεν ζυγίζει τις αποφάσεις του ανάλογα με τι περιμένει να κάνουν οι πολιτικοί αντίπαλοί του.
Όταν υπάρχει θέμα εάν πρέπει να στείλεις στον σπίτι του τον Παύλο Πολάκη, δεν κάθεσαι να λες ότι και ο Κ. Μητσοτάκης δεν διέγραψε τον τάδε. Όταν δέχεσαι κριτική για την περιουσιακή σου κατάσταση ή τις άγνωστες επιχειρηματικές σου δραστηριότητες, πας και δίνεις στη δημοσιότητα το «Πόθεν Έσχες» που έχεις καταθέσει. Δεν θέτεις ως όρο να κάνουν το ίδιο και οι άλλοι. Ο Στ. Κασσελάκης μέχρι τώρα έχει αποδείξει ότι «κρύβεται» μέσω των «άλλων». Τους ζητά εκ του ασφαλούς και υπό όρους να κάνουν κάτι, ώστε ο ίδιος να δικαιολογεί με αυτόν τον τρόπο τους λόγους που δεν κάνει τίποτα για ζητήματα που αφορούν τον ίδιο ή το κόμμα του.
Για τα πανηγύρια
Αν κρίνω από τις απαντήσεις που δίνουν διάφορα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, οι εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη νέας ηγεσίας είναι περίπου το ίδιο με τη διεξαγωγή ενός πανηγυριού τώρα το καλοκαίρι. Δηλαδή κάθε υποψήφιος κρίνεται με γνώμονα πόσο κόσμο θα φέρει στην κάλπη. Το συγκεκριμένο σκεπτικό που αναπτύσσουν αποτελεί και βασικό κριτήριο της αξιολόγησης που κάνουν όσοι διοργανώνουν πανηγύρια.
Ο συμπατριώτης μου Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος, σχολιάζοντας την απόφαση της Άννας Διαμαντοπούλου να διεκδικήσει την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, κάπως έτσι αντιμετώπισε την υποψηφιότητά της, δηλώνοντας μεταξύ άλλων: «Όλες οι υποψηφιότητες είναι ευπρόσδεκτες. Τα θετικά και τα αρνητικά της κάθε υποψηφιότητας θα τα κρίνει ο κόσμος που θα πάει να ψηφίσει στις εκλογές. Αυτό που θέλουμε να κάνουμε είναι ένα μεγάλο κάλεσμα στον κόσμο, διότι οι διαδικασίες στο ΠΑΣΟΚ θυμίζουν παλιές καλές εποχές μεγάλου κόμματος, και αυτό θέλουμε να πετύχουμε. Ο κόσμος που θα έρθει κοντά μας θα αξιολογήσει την κατεύθυνση που θέλει να πάρει το ΠΑΣΟΚ, θα κρίνει τους υποψηφίους, και θέλουμε σε αυτές τις εσωκομματικές εκλογές να ξεπεράσουμε τους 300.000 ψηφοφόρους, για να δώσουμε σήμα ότι είμαστε κυβερνητική δύναμη».
Κι όλο χτυπάει το τηλέφωνο
Τους προηγούμενους μήνες ασχοληθήκαμε με την κωμική υπόθεση της Μισέλ Ασημακοπούλου και την κρεμάσαμε όλοι στα μανταλάκια, επειδή ως υποψήφια για την Ευρωβουλή κατάφερε και εξασφάλισε μια λίστα και με ψηφοφόρους της Ελλάδος στο εξωτερικό. Σιγά το ποινικό αδίκημα. Αλλά, αν πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά και τις μετρητοίς το συγκεκριμένο θέμα, τότε θα πρέπει να ζητήσουμε την εξόντωση κάθε πολιτικού που αναζητά τρόπους να προσεγγίσει τον κόσμο, απευθύνοντάς του την κατηγορία της εκλογικής παρενόχλησης. Κάνω αυτή τη αναφορά διότι ένας εξάδελφός μου από την Αρκαδία με ενημέρωσε πως δέχτηκε μήνυμα στο προσωπικό του τηλέφωνο προκειμένου να πάει και να παρακολουθήσει στην Τρίπολη την ομιλία συγκεκριμένου υποψηφίου για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Εν τω μεταξύ, ο συγκεκριμένος ξάδελφος, που αμφιβάλλω εάν ψηφίζει συνεχώς το ΠΑΣΟΚ, αναρωτιέται ποιος έδωσε το τηλέφωνό του για να τον καλέσουν σε μια προεκλογική συγκέντρωση ενός εκ των υποψηφίων αρχηγών του ΠΑΣΟΚ.
Στημένο το… ματσάκι;
Πλέον αρχίζω και προβληματίζομαι εάν το συνεχές «ξεκατίνιασμα» ανάμεσα στον Άδωνι Γεωργιάδη και τον Παύλο Πολάκη είναι μια καλοστημένη επικοινωνιακή παράσταση, ώστε αμφότεροι να καταγράφονται ως πρωταγωνιστές ενός -τάχα μου- ακραίου πολιτικού σκηνικού μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ και στο τέλος να μην τους «ενοχλεί» κανένας. Ούτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης μήτε και ο Στέφανος Κασσελάκης. Μήπως πρέπει να πάρω στα σοβαρά κάποιους φίλους μου οι οποίοι μου έλεγαν πως, όσο ο Πολάκης την πέφτει στον Γεωργιάδη, ο τελευταίος ισχυροποιείται στη ΝΔ και παραμένει αμετακίνητος;
