Ο Αλέξης Τσίπρας στο παρελθόν έκανε τα πάντα για να μιμηθεί τον Ανδρέα Παπανδρέου, προκειμένου να κατακτήσει την εξουσία. Είχε ξεπατικώσει όλες του τις ομιλίες, χρησιμοποιούσε τα συνθήματά του, ενώ πολλοί είχαν διαπιστώσει ότι επιχειρούσε να τον υποδυθεί φωνητικά και υφολογικά. Αφού στο τέλος ο ελληνικός λαός πήρε χαμπάρι ότι έστησε την πολιτική του καριέρα επάνω στην τέχνη της παραπλάνησης και τον έστειλε αδιάβαστο στις εκλογές, ο πεισματάρης Τσίπρας άρχισε να αναζητά τη νέα του ταυτότητα σε έναν άλλον Παπανδρέου: τον Γιώργο Παπανδρέου. Ο τελευταίος, είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν είχε ποτέ την κουλτούρα του «κοντόφθαλμου» πολιτικού που έβλεπε τον κόσμο μέχρι την ταμπέλα των συνόρων μας ή του νομού της εκλογικής του περιφέρειας, αλλά έπαιζε μπάλα και συνεχίζει να το κάνει σε διεθνές επίπεδο. Όταν ο Παπανδρέου έστηνε τα περίφημα «συμπόσια της Σύμης» σε ελληνικά νησιά και ακρογιαλιές, η Αριστερά τον έκραζε πως κάνει «αμερικανιές».
Για να επανέλθω όμως στα περί αντιγραφής του απ’ τον Τσίπρα, που για να χτίσει και αυτός επιδραστική εικόνα στο διεθνές στερέωμα κάνει «συμπόσια» ή εμπλέκεται στο Συμβούλιο της Ευρώπης, παρατήρησα πως ανάμεσά τους υπάρχουν χαώδεις διαφορές ως προς τον στόχο. Με αφορμή τις γαλλικές εκλογές, ο Τσίπρας έκανε μια εντελώς ρηχή ανάρτηση, που παρέπεμπε στη λογική «η εξουσία είναι αυτοσκοπός». Να μαζευτούμε δηλαδή, για να νικήσουμε. Αντιθέτως, ο Παπανδρέου, στην παρέμβασή του, η οποία δεν έγινε εν θερμώ αλλά την επομένη των γαλλικών εκλογών, ανέδειξε πόσο προβληματικές είναι τέτοιου είδους νίκες, όταν δεν είναι εδραιωμένες βαθιά σε επίπεδο αξιόπιστων θέσεων και προγραμματικών αρχών.
Ο «χομπίστας» και οι φίλοι του
Προ ημερών, έπεσε το μάτι μου σε ένα σχόλιο που είχε δεχτεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ από έναν «μπαρουτοκαπνισμένο» σύντροφο της Αριστεράς. Μεταξύ άλλων, του έγραφε: «Κατάντησε η Αριστερά χόμπι των πλουσίων». Εννοώντας τον Στέφανο Κασσελάκη. Ανακάλεσα στη μνήμη μου το συγκεκριμένο σχόλιο για τους «πλούσιους χομπίστες» της πολιτικής, βλέποντας χθες τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και τον σύζυγό του, Τάιλερ Μακμπέθ, να κάνουν ξενάγηση στη Βουλή στα φιλαράκια τους από την Αμερική που ήρθαν για τουρισμό στην Ελλάδα. Ποιος ξέρει; Μπορεί κάποιοι από αυτούς να αναλάβουν καίρια πόστα στο κόμμα ή τη Βουλή, τώρα που έχει τη σφραγίδα στα χέρια του ο Στέφανος. Άλλωστε και αυτός για τουρισμό ήρθε στην Ελλάδα και έγινε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτό το κόμμα όλα μπορεί να συμβούν.
!«Θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί ώστε τον Σεπτέμβριο η Θεσσαλονίκη να είναι πιο ανθρώπινη στην καθημερινότητά της», δήλωσε ο υφυπουργός Εσωτερικών (Μακεδονίας-Θράκης), Κωνσταντίνος Π. Γκιουλέκας, σε συνέντευξη στον ραδιοφωνικό σταθμό Πρακτορείο FM. Σε ερώτηση για τη συνεδρίαση για το Fly Over στο ΥΜΑΘ την Τετάρτη, σημείωσε ότι το έργο είναι απαραίτητο και πως πρέπει να ολοκληρωθεί στο συντομότερο δυνατό χρονικό διάστημα, με τις λιγότερες δυνατές συνέπειες.
Περιμένοντας την Άννα
Η Άννα Διαμαντοπούλου με την αινιγματική της στάση απέναντι στα σενάρια που τη θέλουν να διεκδικεί την προεδρία του ΠΑΣΟΚ αρχίζει και θυμίζει τη μυστηριώδη επικοινωνιακή τακτική που ακολουθούσε στα νιάτα του ο Κώστας Λαλιώτης, για να διαιωνίζεται συνεχώς ένας μύθος γύρω από το πρόσωπό του. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 το «θείο βρέφος» του ΠΑΣΟΚ είχε δώσει μια συνέντευξη στο «Ε» της «Ελευθεροτυπίας», στην οποία προσδιόριζε το πλήρωμα του χρόνου για την ηγετική του καταξίωση στο ΠΑΣΟΚ. «Το 2000 θα είμαι μόλις 49», είχε πει. Για τουλάχιστον δυο δεκαετίες από εκείνη τη συνέντευξη όλοι περίμεναν τον Λαλιώτη να βγει μπροστά για την αρχηγία. Τελικά βγήκε στη σύνταξη. Κάτι αντίστοιχο βιώνουμε εδώ και χρόνια με την Άννα Διαμαντοπούλου, η οποία ξαναδίνει συνεντεύξεις και μας «απειλεί» ότι θα είναι παρούσα στις εξελίξεις για την αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ. Για να δούμε πότε. Τώρα που είναι 65 ετών ή στη Δευτέρα Παρουσία;
Ο Μελανσόν και οι Έλληνες «προοδευτικοί»
Οι ανεπίκαιρες αλλά και ανιστόρητες συγκρίσεις που κάνουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ανάμεσα στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό με τα αποτελέσματα των γαλλικών εκλογών είναι επιεικώς ακατανόητες. Εκτός και αν στο πρόσωπο του Μελανσόν βλέπουν τον Αλέξη Τσίπρα την εποχή που έδινε μάχη κατά των μνημονίων στην Ελλάδα, όπως έκαναν ταυτόχρονα οι φασίστες της Χρυσής Αυγής και ο Πάνος Καμμένος με τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Όλοι τότε πανηγύριζαν, επειδή κατατροπώθηκαν οι δυνάμεις του μεσαίου χώρου και του Κέντρου. Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Εκτός αυτού όμως, επειδή και στον ΣΥΡΙΖΑ προβάλλουν το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών ως νίκη του Μελανσόν, που δεν είναι βέβαιο εάν ο συγκεκριμένος πολιτικός ταυτίζεται με το κλαμπ των προοδευτικών δυνάμεων της Ελλάδας, δηλαδή της Κεντροαριστεράς, θα ήταν καλό να τους υπενθυμίσουμε ότι τα τελευταία χρόνια ο συγκεκριμένος ως «συντρόφισσά» του στη χώρα μας αναγνωρίζει μόνο τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Για τον ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά για τον Τσίπρα λέει πως είναι «από τις πιο ελεεινές φιγούρες της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής».
