Δεν θα περίμενε βεβαίως κανείς, με τη στοιχειώδη πείρα στα πολιτικά πράγματα της χώρας, ειδικά στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, άλλη εξέλιξη από την κωμικοτραγική που παρακολουθούμε στον ΣΥΡΙΖΑ. Υπήρξε ένα κόμμα, κατ’ αρχάς, που από πλευράς αρχών δεν είχε καμία σχέση με εκείνες που χαρακτήριζαν τον Συνασπισμό των κομμάτων της Αριστεράς, στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και αργότερα. Στη συνέχεια, λόγω σειράς αρνητικών συγκυριών, που έκαναν μέρος της κοινωνίας να πειραματιστεί με την αντισυστημικότητα, άρχισε να λάμπει ένας αστέρας που απεδείχθη διάττων. Κι αυτό διότι η κοινωνία κατάλαβε ότι οι πειραματισμοί με το άγνωστο που προσποιείται το ελκυστικό είναι κάτι πολύ επικίνδυνο. Και κοστοβόρο, τελικώς.
Το ότι επρόκειτο περί μιας κωμωδίας την οποία κάποιοι είχαν πάρει στα σοβαρά, επιβεβαιώθηκε από τη διακυβέρνηση της «για πρώτη φορά Αριστεράς», που την είχαν αναλάβει ερασιτέχνες της πολιτικής. Και που επειδή δεν ήξεραν, ως αδαείς, να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα, κατέφυγαν στην εύκολη λύση της διαρκούς επιβάρυνσης των πολιτών, στους οποίους στη συνέχεια έλεγαν ότι τους διέσωσαν. Ενώ η ελληνική κοινωνία, πληρώνοντας από το υστέρημά της, τους είχε διατηρήσει στην εξουσία. Είχαμε περάσει στο στάδιο της φαρσοκωμωδίας.
Κατά συνέπειαν, το σημερινό δράμα του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την συνέχεια της προηγηθείσας κωμωδίας, όπου ένας άσχετος και από το πουθενά κατέκτησε το κόμμα. Και τώρα, σε αυτούς που χειροκρότησαν την ανάδειξή του σε αρχηγό μιλάει για το δικό του ιδιοκτησιακό καθεστώς στο κόμμα, στο οποίο εισήλθε ως σώγαμπρος. Τώρα όλοι στην Κουμουνδούρου ολοφύρονται και προσπαθούν να χειραγωγήσουν τον ιδιοκτήτη αρχηγό ή και να τον αντικαταστήσουν. Αυτός όμως δεν έχει πρόθεση να αφήσει το κόμμα. Έτσι το κόμμα θα αποσυντίθεται και το δράμα για την επιβίωση θα μετεξελίσσεται σε κωμωδία για μία άχρηστη πολιτική ύπαρξη.
