Οι εκτιμήσεις επιβεβαιώθηκαν και οι δημοσκοπήσεις επαληθεύθηκαν. Κι έτσι το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των γαλλικών εκλογών ανέδειξε το κόμμα της Μαρίν Λεπέν, με άνοδο και της Αριστεράς -η οποία παρεμπιπτόντως καμία σχέση δεν έχει με την παλαιά γαλλική Αριστερά- και τη συντριπτική ήττα των προέδρου Μακρόν. Ο οποίος πλήρωσε την πολιτική του αλλά και την αλαζονεία του. Η εύκολη ερμηνεία για όσα συμβαίνουν στη Γαλλία, που θεωρείται και κεντρικός άξονας, μαζί με τη Γερμανία, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα μπορούσε να είναι η γενικότερη προς τα δεξιά τάση σε όλη την Ευρώπη, η οποία παρασύρει τους λαούς προς συγκεκριμένες ιδεολογικές κατευθύνσεις. Όμως το ζήτημα για τις κοινωνίες δεν είναι ιδεολογικό, αλλά πραγματιστικό και ασφαλώς πολλοί παράγοντες διαδραματίζουν τον δικό τους ρόλο, ώστε να πείθουν τους λαούς να επιλέγουν τα άκρα. Είτε αριστερά είτε ακροδεξιά, αν και η Λεπέν θα διαφοροποιηθεί προς το ηπιότερο.
Έχουν επιδράσει για τις επιλογές του γαλλικού λαού αλλά και των λαών που ακολουθούν το παράδειγμά του οι πολυετείς πολιτικές λιτότητας. Η αδυναμία αντιμετώπισης δραστικά της ανεργίας, που επιδεινώνεται από τη συμμετοχή στην αγορά εργασίας των μεταναστών. Ο περιορισμός του κράτους πρόνοιας, καθώς η λιτότητα περιορίζει αντιστοίχως τις κοινωνικές δαπάνες των κυβερνήσεων. Αυτή καθ’ εαυτήν η μετανάστευση, που σε πολλές χώρες συνδέεται και με τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό και τις τρομοκρατικές του παρεκκλίσεις. Η ασφάλεια, που διαπιστώνουν οι πολίτες ότι δεν την έχουν εξασφαλισμένη. Είναι οι αυτονόητες απαιτήσεις των πολιτών, που αποτελούν και την απάντηση γιατί οι πολίτες κάνουν άλλες επιλογές, διαπιστώνοντας ότι οι παραδοσιακές πολιτικές δεν έχουν ή δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τα αιτήματά τους. Κάτι που ξεχνούν οι πολίτες που επιλέγουν αντισυστημικά είναι ότι ούτε η Αριστερά ούτε η Ακροδεξιά κατέχουν το λυχνάρι του Αλαντίν. Και όταν το διαπιστώνουν, είναι συνήθως αργά.
