Ένα ιστορικό καθημερινό φύλλο έκλεισε. Η «Αυγή». Χρησιμοποιώ τη λέξη «ιστορικό» εννοώντας τη διαχρονική πορεία αυτής της εφημερίδας την οποία αγνοούν, ως άσχετοι, οι σημερινοί πρωταγωνιστές ενός κόμματος που υποτίθεται ότι υπήρξε ο διάδοχος του κόμματος στο οποίο μετείχαν ένας Λεωνίδας Κύρκος, ένας Γρηγόρης Γιάνναρος, ένας Τάσος Βουρνάς, ένας Μπάμπης Πρωτοπαπάς, ένας Μιχάλης Παπαγιαννάκης, ένας Ανδρέας Λεντάκης.
Πώς να έχουμε απαίτηση να τα ξέρουν όλ’ αυτά, όταν ο αρχηγός του δεν γνωρίζει ποιος είναι ο Αλέκος Αλαβάνος και θεωρεί ιστορικό στέλεχος τον Αλέξη Τσίπρα!
Ανοίγω εδώ μία παρένθεση ως μικρή πραγματεία περί ασχετοσύνης. Συνάδελφος μου είπε ότι ρωτώντας έναν άλλο συνάδελφο του πολιτικού ρεπορτάζ ποιος από την αντιπολίτευση μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη, αυτός του απάντησε: «Μα, ο Κασσελάκης!». Στον έκπληκτο συνάδελφο εξήγησε: «Διότι είναι άσχετος και αγνοεί τα πάντα».
Δίκιο έχει. Γιατί οι κοινωνίες επιβραβεύουν τους άσχετους. Είτε από συμπάθεια είτε από οίκτο. Είδατε τι συνέβη στην Κύπρο με τον ευρωβουλευτή Φειδία; Αν είχε την παραμικρή γνώση περί πολιτικής, κράτους, Ευρώπης και δεν ξέρω τι άλλο θα του ήταν χρήσιμο, δεν επρόκειτο να εκλεγεί πανηγυρικά.
Αλλά ας επιστρέψουμε στην «Αυγή». Την εφημερίδα που τη διάβαζαν κάποτε και οι δεξιοί, γιατί άξιζε να διαβάζεις τις θέσεις της έστω και αν διαφωνούσες. Άξιζε να διαβάζεις τον Σοφιανό τον Χρυσοστομίδη, τον Λευτέρη τον Μαυροειδή, τον Γρηγόρη τον Γιάνναρο, που εμείς οι νεότεροι επιδιώκαμε την παρέα τους είτε μετά το briefing είτε στα επαγγελματικά ταξίδια, για να αντλήσουμε από τις γνώσεις τους και να καμαρώσουμε όταν συμφωνούσαν με τις δικές μας απόψεις. Ήταν μια επιδοκιμασία από τους δοκιμασμένους. Τους πραγματιστές, που ασχέτως της ιδεολογίας την οποία υπηρετούσαν μπορούσαν να κρίνουν αντικειμενικά τι συνέφερε τη χώρα, στις δύσκολες μάλιστα στιγμές μετά την πτώση της δικτατορίας αλλά και στα παλαβά χρόνια του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα.
Η «Αυγή» όμως κάποια στιγμή από δημοσιογραφικός φορέας συγκεκριμένης ιδεολογίας μετεξελίχθηκε σε κομματικό σκύβαλο από φανατικούς, στους οποίους ο Χρυσοστομίδης και ο Μαυροειδής θα τραβούσαν καθημερινά τ’ αυτί και ο Γιάνναρος θα τους πλάκωνε στις φάπες. Θα πείτε, αυτή ήταν η φυσιολογική εξέλιξη της ταχύτατα παρακμάζουσας Αριστεράς. Και δεν θα ήταν δυνατόν να μην έχει και το δημοσιογραφικό όργανό της την απαξίωση, που του άξιζε, καθώς ολοένα και απομακρυνόταν από παραδοσιακές αρχές που επέβαλαν οι ιδεολόγοι οι οποίοι κρατούσαν τότε τα ηνία της εφημερίδας.
Δεν έχει σημασία αν θα διατηρηθεί το κυριακάτικο φύλλο ή η ηλεκτρονική μορφή του. Σημασία έχει ότι δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο, αλλά θα υπηρετεί τον αποκρουστικό φανατισμό της σημερινής Αριστεράς. Λογικό. Και ο Κύρκος λείπει και ο Χρυσοστομίδης και ο Μαυροειδής…
