Τρεις διαφορετικές ιστορίες. Οι δύο φρίκης. Η τρίτη προκαλεί άφατη συγκίνηση για την ανθρωπιά, η οποία ακόμη υπάρχει παρά τις προσπάθειες που η «εξέλιξη» της κοινωνικής συμπεριφοράς κάνει για να την αφανίσει.
Η μία ιστορία -που είναι το πιστό αντίγραφο πολλών άλλων παρόμοιων και πλέον συνήθων- αφορά την κακοποιητική συμπεριφορά, σε βαθμό κακουργήματος, «επιφανούς» δικηγόρου σε βάρος της συζύγου του. Ούτε η πρώτη ιστορία βάναυσης επίδειξης ανδρισμού είναι ούτε η τελευταία, δυστυχώς, θα είναι.
Η δεύτερη ιστορία, πρόσφατη και αυτή, αφορά τη δολοφονία που διέπραξε ένας υπερ-ογδοηκοντούτης σε βάρος της γυναίκας του. Αποτρόπαιο έγκλημα, που διερωτάσαι, επειδή ο θύτης είναι σε τέτοια ηλικία, τι απωθημένα κουβαλούσε μέσα του και τι μίσος είχε αναπτύξει για έναν άνθρωπο με τον οποίο είχε ζήσει τόσα χρόνια δίπλα του. Ούτε η υπόθεση αυτή είναι πρωτόγνωρη, δυστυχώς, αν εξαιρέσεις τις ηλικίες δράστη και θύματος. Η αφαίρεση μιας ζωής είναι η εύκολη διέξοδος διεστραμμένων μυαλών, που δεν έχουν ή δεν τους έχουν αφήσει να αισθανθούν ψήγματα έστω αγάπης, συμπόνοιας, καλοσύνης, στοιχειώδους ανθρωπιάς.
Η τρίτη ιστορία είναι μία ιστορία ελπίδας, έστω και αν είναι απλή νησίδα σε έναν κόσμο απάνθρωπο και στυγνό. Μία ακτινολόγος -μία γιατρός με συναισθήματα βαθιά για τους συνανθρώπους της- σε ογκολογική μονάδα παίδων μπήκε μαζί με ένα εγκαταλειμμένο βρέφος στον αξονικό τομογράφο, το οποίο, προφανώς, δεν μπορούσε να παραμείνει ακίνητο μόνο του για την εξέταση! Θεώρησε αναγκαίο να πάρει και η γιατρός την ακτινοβολία που θα έπαιρνε και η μητέρα του παιδιού, αν δεν το είχε εγκαταλείψει. Πάνω από γιατρός, η γυναίκα, τη συγκεκριμένη στιγμή, αισθάνθηκε μάνα. Απέτισε φόρο τιμής στην ιερή αποστολή του φύλου της, που έχει ως πεπρωμένο να φέρει καρπό στην κοιλία της.
Συνταρακτική η αλήθεια που έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μιας αλήθειας που έχουμε θάψει γιατί δεν μας βολεύει, γιατί δημιουργεί υποχρεώσεις αυτονόητες, αν διαθέτεις καρδιά, συναίσθημα και συμπόνοια: Όταν δουλεύεις μέσα στον πόνο, έγραψε, όλα τα άλλα προβλήματα σου φαίνονται σαχλά και μαθαίνεις κάθε μέρα να χαμογελάς από καρδιάς!!! Και συμπλήρωσε δίνοντάς μας ένα μάθημα, που μάλλον σύντομα θα ξεχάσουμε: Το ένιωθα (σ.σ.: το βρέφος) σαν τον μικρό Χριστό, όπως οφείλουμε να βλέπουμε όλους γύρω μας.
Να μάθουμε ότι η καρδιά γεμίζει δίνοντας… και ότι αν δεν υπάρχει αγάπη για τον συνάνθρωπο, ό,τι άλλο και να κάνουμε είναι ανώφελο.
Στην πλάστιγγα των ανθρώπινων συναισθημάτων η τρίτη ιστορία αφήνει κάποιες ελπίδες σε όσους τουλάχιστον θα την κρατήσουν στην μνήμη τους. Διότι είναι βέβαιο ότι θα ξεχαστεί, καθώς η βία, το αίμα και οι διασημότητες διαγράφουν από τη συλλογική μνήμη ταπεινές συμπεριφορές, τεράστιας, όμως, αξίας.
