Τελικώς η αριστερή ιδεολογία μάλλον έχει καταντήσει πουλόβερ που ξηλώνεται. Διότι, αν ήθελαν οι κοινωνίες να δείξουν την αντίδρασή τους στις ευρωεκλογές, απέναντι στα συστημικά κόμματα, θα μπορούσαν λ.χ. να ψηφίσουν κόμματα της Αριστεράς που και καμώνονται ότι είναι προοδευτικότερα των άλλων και ότι βρίσκονται πιο κοντά στις κοινωνίες, αφουγκραζόμενα τα προβλήματά τους.
Τίποτε απ’ όλ’ αυτά δεν συνέβη. Διότι τους αριστερούς τούς έχουν πάρει χαμπάρι. Ειδικώς όσον αφορά στην Ελλάδα το «αριστερός» σε λίγο καιρό θα θυμίζει έκθεμα σε μουσείο κέρινων ομοιωμάτων. Να για παράδειγμα. Πρώτ’ απ’ όλα είχαμε μια αριστερή διακυβέρνηση που υπερηφανεύτηκε πως είναι η «για πρώτη φορά Αριστερά» και φρόντισε μεθοδικά να απομυθοποιήσει την Αριστερά. Κυρίως ως προς το ήθος της, το οποίο το διατυμπάνιζε και το μονοπωλούσε, μέχρις ότου ανέβηκε στην εξουσία και το κακόμοιρο αυτό ήθος έγινε κουρελού. Δικαιολογημένα, θα μου πείτε… Όταν κάποιος είναι πεινασμένος για εξουσία, που επί χρόνια την έβλεπε με το κανοκιάλι, λογικό είναι να χάσει τα μυαλά του και να νομίζει ότι μπορεί να κάνει ό, τι γουστάρει, χωρίς μάλιστα να δίνει λογαριασμό σε κανέναν.
Αυτή ήταν η πρώτη φάση της επερχόμενης διάλυσης. Την αποτέλειωσε την Αριστερά ένας τύπος, ωραίος και γλεντζές, που πολιτικά δεν ξέρει πού πάνε τα τέσσερα – και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η ζημιά που έπαθε η Αριστερά είναι τεράστια. Τη διέλυσε. Για δείτε π.χ. τι απέγιναν στις εκλογές της περασμένης Κυριακής όλοι αυτοί που εγκατέλειψαν τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι δεν άντεχαν να βρίσκονται στο νέο κόμμα της χαράς και της ανεμελιάς! Δεν βρήκαν ούτε την ψήφο τους και έτσι έληξε μια ωραία προοπτική, που στην ουσία δεν υπήρξε παρά μόνο στα μυαλά αυτών που είχαν κάποτε κυβερνήσει, αλλά δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει για ποιο λόγο τούς μαύρισε ο κόσμος. Και επειδή δεν το συνειδητοποίησαν, γι’ αυτό και έψαξαν την περασμένη Κυριακή και τη δυσεύρετη ψήφο τους.
Σηκώνει ανάλυση άραγε η εξαφάνιση των αριστερών; Μπα… Μάταιος κόπος και δεν έχει πια ούτε σημασία γι’ αυτούς που έζησαν μια ζωή στον κόσμο τους και που, όταν ήλθε η ώρα να μας δείξουν τι εννοούσαν με όσες φούσκες μάς έλεγαν, τα έκαναν ρόιδο. Και επειδή οι αριστεροί μιλούν συνέχεια για την αλαζονεία των άλλων, και κυρίως αυτών που βρίσκονται πάντοτε δεξιότερά τους, υπάρχει άραγε πιο αλαζονική συμπεριφορά από τη μονοπώληση, επί σειράν ετών, αρχών τις οποίες μάλιστα «όταν ήλθαν εν τη βασιλεία τους» τις έκαναν φύλλο και φτερό; Ως εικόνα της Αριστεράς θα μείνει ο ευειδής νεόκοπος αρχηγός που «Τραμπ-αλίζεται», αλλά που, όπως λέει και το παιδικό τραγουδάκι, «πέφτει και τσακίζεται». Δεν είναι άσχημη πάντως αυτή η Αριστερά της διασκέδασης…
