Πολλούς στην Ελλάδα αλλά και στη Δύση απογοήτευσε η είδηση ότι στα σχολικά βιβλία των Τούρκων εφήβων θα διδάσκεται σαν ένας νέος «όρκος του έθνους», συνέχεια εκείνου της εποχής του Κεμάλ του 1920, η θεωρία της «Γαλάζιας πατρίδας». Είναι η δέσμευση της επέκτασης των συνόρων τους σε βάρος της Ελλάδας. Το Αιγαίο γίνεται η «Θάλασσα των νησιών» και ο ελληνικός ουρανός «Πατρίδα των αιθέρων», για τους Τούρκους εννοείται.
Είναι διαρκή τα ευχολόγια στη δυτική ακτή του Αιγαίου για τη σχέση μεταξύ των δυο λαών, που από εχθρική μπορεί να γίνει φιλική και γειτονική. Αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβεί τελικά, όσο και να το θέλουν οι Έλληνες, όσο και αν οι… Βερέμηδες και οι υπόλοιποι «παραγράφουν» από τα δικά μας σχολικά βιβλία και τα ιστορικά πονήματα τις εχθρικές αναφορές και το παρελθόν σύγκρουσης με τους Τούρκους. Αφού στην Τουρκία ο λαός «εκπαιδεύεται» στο αντίθετο από τις κρατικές πολιτικές. Κεμαλικές ή ισλαμικές.
Η πραγματικότητα δεν πρέπει να μας απογοητεύει, αφού δεν μας αιφνιδιάζει ούτως ή άλλως. Αυτή ήταν και αυτή θα μένει. Και η διπλωματία; Ποια μπορεί να είναι η πρόοδος που μπορεί να πετύχει υπό αυτές τις συνθήκες; Η διπλωματία διαχειρίζεται και διαπραγματεύεται τις σχέσεις και τον συσχετισμό των δυο κρατών χωρίς πολλά συναισθήματα. Με πάντα χαμηλά τον πήχυ των προσδοκιών όταν πρόκειται για την Τουρκία. Η διπλωματία δεν ασκείται ή δεν μπορεί να ασκείται από αφελείς και φαντασιόπληκτους. Ο διάλογος εξάλλου μπορεί να υπάρχει και σε αυτές τις συνθήκες. Επίσης ειρηνική συνύπαρξη για μεγάλες περιόδους. Γιατί τελικά ποιου είναι «πατρίδα» το Αιγαίο δεν κρίνεται στη βάση της συναίνεσης αλλά στη βάση του διεθνούς δίκαιου και της ισχύος. Απλώς, ας απαλλάξουμε τα παιδιά μας από την αυταπάτη που τους έχουν οδηγήσει οι ανιστόρητοι και ξιπασμένοι «εκσυγχρονιστές»
