Στη μεταπολεμική ιστορία του τόπου μία παράταξη ήταν εκείνη που διόρθωνε τα πολιτικά λάθη που ζημίωναν τη χώρα, είτε αυτά προέρχονταν από πολιτικές λαϊκισμού προς κομματικό όφελος είτε από λανθασμένους χειρισμούς, επιπολαιότητες ή και σκοπιμότητες. Η παράταξη αυτή πριν από τη δικτατορία αντιπροσωπευόταν από τη λεγόμενη δεξιά Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση και μεταπολιτευτικά από την κεντροδεξιά Νέα Δημοκρατία, που με τις διευρύνσεις της κάλυψε ευρύτερο ιδεολογικό χώρο. Ούτε, βεβαίως, είναι τυχαίο ότι τα δύο αυτά κόμματα, που είτε διόρθωναν σφάλματα με επιπτώσεις στην Ελλάδα είτε τη διέσωζαν σε κρίσιμες στιγμές, είχαν ιδρυτή τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Ο πρόλογος αυτός έχει τη σημασία του μέσα από ιστορικό πρίσμα, δεδομένου ότι και πάλι η Νέα Δημοκρατία είναι εκείνη που καλείται να διαχειριστεί τα επικίνδυνα από εθνικής πλευράς απόνερα της εξωτερικής πολιτικής δύο άλλων κομμάτων, που, βεβαίως, ουδόλως τυχαίο επίσης είναι ότι βρίσκονται στα αριστερά της Νέας Δημοκρατίας. Και τα απόνερα αυτά αφορούν, πρώτον, τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και, δεύτερον, το μακεδονικό ζήτημα.
Στην περίπτωση των Ελληνοτουρκικών, η κυβέρνηση καλείται να διαχειριστεί τα όσα η Ελλάδα είχε αποδεχθεί με τις Συμφωνίες Μαδρίτης και Ελσίνκι, που αναγνωρίζουν ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο και βάσει των προβλέψεων αυτών βρίσκει πάτημα ο Ερντογάν σήμερα -και κάποιος άλλος αύριο-, να μιλάει για «γαλάζιες πατρίδες» και να διεκδικεί δικά μας κυριαρχικά δικαιώματα.
Όσον αφορά τη Συμφωνία των Πρεσπών, η κυβέρνηση πρέπει να διαχειριστεί κατά τον καλύτερο τρόπο το θέμα, ισορροπώντας μεταξύ του ότι η χώρα επιβάλλεται να τηρεί τα όσα διεθνώς έχει συμφωνήσει, διότι το κράτος έχει συνέχεια, όπως είπε και ο πρωθυπουργός, και του εξαναγκασμού των Σκοπίων να τηρήσουν τις δικές τους δεσμεύσεις από μία συμφωνία με «κατασκευαστικά λάθη», όπως είπε σωστά ο υπουργός Επικρατείας, Μάκης Βορίδης. Άλλωστε, γι’ αυτό δεν είχε ψηφίσει τη συμφωνία η ΝΔ.
