Η στάση της Ελλάδας στο ζήτημα της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι σαφής και πρακτικά μετρήσιμη, στο πλευρό του Κιέβου. Όχι μόνον σε ανθρωπιστική βοήθεια αλλά και σε επίπεδο στρατιωτικών εξοπλισμών. Η ιστορικά αμήχανη και απούσα Ελλάδα στην προκειμένη περίπτωση είναι όχι μόνον παρούσα αλλά και έκδηλα με το μέρος της Δύσης. Ταυτόχρονα οι δηλώσεις και οι εν γένει τοποθετήσεις της ελληνικής κυβέρνησης Μητσοτάκη στο πλευρό της Ουκρανίας είναι όχι μόνον συνεχείς αλλά και απολύτως συνεπείς, ενώ και οι επισκέψεις του πρωθυπουργού και του υπουργού Άμυνας στη χώρα σε συνθήκες πολέμου καταγεγραμμένες, με τον κ. Μητσοτάκη μάλιστα στην τελευταία συνάντησή του με τον πρόεδρο Ζελένσκι στην Οδησσό να δέχεται εχθρικά μηνύματα από τη Μόσχα με ρίψη ρουκετών στην περιοχή όπου βρέθηκε.
Αυτή η στάση, μαζί με την εφαρμογή των κυρώσεων, είχε αποτέλεσμα τη διαταραχή των σχέσεων με τη Ρωσία, με την εκπρόσωπο κ. Ζαχάροβα και άλλους Ρώσους αξιωματούχους συχνά να εκδηλώνουν την εχθρότητα και την πικρία του Κρεμλίνου για τη στάση της ομόδοξης Ελλάδας στη «σωστή πλευρά της ιστορίας» χωρίς αποστάσεις από την ΕΕ, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Στην επίσημη τελετή της ορκωμοσίας του Ρώσου προέδρου Πούτιν για τη νέα θητεία, η Ελλάδα προσκλήθηκε και παρέστη διά της πρέσβεώς της στη Μόσχα. Όχι δηλαδή με πολιτική εκπροσώπηση αλλά στη βάση του πρωτοκόλλου και εφόσον οι διπλωματικές σχέσεις με τη Ρωσία παραμένουν σε ισχύ, ενώ ούτε η ΕΕ ούτε το ΝΑΤΟ ούτε φυσικά η Ελλάδα συμμετέχουν άμεσα στον πόλεμο. Το ίδιο αποφάσισαν και η Γαλλία, η Κύπρος, η Μάλτα, η Σλοβενία και η Ουγγαρία από τις ευρωπαϊκές χώρες. Από την ΕΕ, μέσω Μπορέλ υπήρξε καθυστερημένα σύσταση για απουσία των πρέσβεων για προσχηματικούς υπηρεσιακούς τάχα λόγους. Η απόφαση της Αθήνας υπήρξε τυπική και αξιοπρεπής. Πού είναι το πρόβλημα;
