Θέλουν να κρυφτούν και η χαρά δεν τους αφήνει, τους αριστερούς. Αποκαλύφτηκαν ποιοι είναι αυτοί που υποθάλπουν -αν δεν υποκινούν-, το μπάχαλο, διότι από τη στιγμή που δεν μπορούν να κυβερνήσουν, καλή γι’ αυτούς είναι η αναστάτωση, για να έχει μπελάδες να αντιμετωπίσει αυτός που κυβερνάει. Να, λοιπόν, πως έχει η νέα ιστορία που αποκάλυψε τον αριστερό φερετζέ. Εγκλώβισαν φοιτητές στο Πανεπιστήμιο Πατρών τον πρύτανη -ο οποίος κατά τη σύγκλητο υπέστη σωματική και λεκτική βία-, διότι επέβαλε κυρώσεις σε καταληψίες (φοιτητές).
Τι ήταν να πράξει το αυτονόητο για την εύρυθμη λειτουργία του πανεπιστημίου ο πρύτανης, όπως θα συνέβαινε και σε κάθε άλλο ίδρυμα του εξωτερικού, όπου ενδεχομένως η αποβολή, από αυτό, των ταραξιών να ήταν διά βίου; Ξεσηκώθηκε η Αριστερά, η οποία προφανώς γουστάρει αυτές τις βιαιότητες, μεταφέροντας στη σύγχρονη εποχή τις ιστορικές αντιλήψεις της, όταν διά των όπλων επιχειρούσε να επιτύχει αυτό που δεν μπορούσε με τις ψήφους της κοινωνίας.
Πρώτα, είχαμε αριστερή βουλευτίνα, γνωστή για την παλιά ετυμηγορία της περί λαθρομεταναστών που λιάζονται στις πλατείες, η οποία βγήκε να υπερασπιστεί τους παρανομούντες, θεωρώντας ότι τα παιδιά έκαναν απλώς κινητοποιήσεις κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Ακολούθησε ανακοίνωση της Νεολαίας του κόμματος που ομνύει στον πατερούλη Στάλιν, για να μην υστερούν και οι αυθεντικοί εκφραστές του κομμουνισμού. Και πώς να μην αντιδράσουν απέναντι στη νομιμότητα αυτοί που την υπονομεύουν, αφού αυτοί είναι που υποκινούν τις κινητοποιήσεις των φοιτητών; Διότι έναν που ήδη φοιτά και ακολουθεί τον επιστημονικό δρόμο του τι τον κόφτει αν θα λειτουργήσει ή όχι ιδιωτικό πανεπιστήμιο στη χώρα μας, αφού δεν πρόκειται να φοιτήσει σε αυτό; Εκτός και αν σκέπτεται τα παιδιά του, όπου και πάλι είναι στη δική του βούληση, όταν πήξει το μυαλό του που τώρα είναι χυλός από την αριστερή προπαγάνδα, το πού θα τα στείλει να σπουδάσουν.
Επομένως, αφού ο φοιτητής δεν έχει άμεσο συμφέρον από τη λειτουργία ή μη των μη κρατικών ΑΕΙ, απλώς είναι ο εντολοδόχος των αριστερών κομμάτων που είναι κατά των μη κρατικών ιδρυμάτων και που πείθουν ορισμένους να μετέλθουν βία ως αιχμή του δόρατος της δικής τους αδιέξοδης και αναχρονιστικής πολιτικής.
Έχει δίκιο ο πρύτανης όταν καλεί το πολιτικό σύστημα να αναλάβει τις ευθύνες του, δεδομένου ότι ξέρει τους υποκινητές και τους ηθικούς αυτουργούς κάθε παρανομίας μέσα στα πανεπιστήμια αλλά και στο πεζοδρόμιο.
Οι περιθωριοποιημένοι αριστεροί, που κατά τύχη βρέθηκαν στον αφρό για να αποδειχθεί η αφρώδης σύστασή τους, δεν έχουν άλλο τρόπο να αναδείξουν την πολιτική παρουσία τους παρά μέσω ταραχωδών καταστάσεων που προκαλούν δι’ αντιπροσώπου, λες και δεν καταλαβαίνουμε ποιοι βρίσκονται από πίσω…
