Ο πρωθυπουργός στην κυριακάτικη τακτική του ενημέρωση μέσω διαδικτύου υπήρξε πολύ σαφής και κατηγορηματικός σε κεντρικούς στόχους που έχει θέσει η κυβέρνηση στην εσωτερική πολιτική. Ουσιαστικά στη συλλογική προσπάθεια για την αναστροφή των δεδομένων της περιόδου της οικονομικής και δημοσιονομικής κατάρρευσης και των μνημονίων, που είναι φανερό ότι εκτιμά ως κεντρική αποστολή του από το 2019 και με ορίζοντα το 2027.
Στην κατεύθυνση αυτή ο κ. Μητσοτάκης υπογράμμισε τις μόνιμες αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, που δεν είναι έωλες ούτε επιπόλαιες συγκριτικά με τις δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας. Δεν αποτελούν δηλαδή υπερβάσεις των προϋπολογισμών αλλά μέρισμα πλούτου που έχει παραχθεί από τη χώρα. Κεντρική προδιαγραφή αυτή, αν δεν θέλουμε μέσα στην επόμενη δεκαετία να επιστρέψουμε σε μνημόνια. Από εκεί και πέρα ο πρωθυπουργός οριοθετεί ως κεντρική επιλογή την ενίσχυση της μέσης οικογένειας. Κάτι που δεν απαιτεί μόνο κοινωνικό προσανατολισμό και πολιτική προτροπή, αλλά προϋποθέτει με τους παρόντες οικονομικούς όρους στην Ελλάδα κεντρικές στρατηγικές ενίσχυσης της οικογένειας. Ο κ. Μητσοτάκης και το αρμόδιο νεότευκτο υπουργείο υπό την κυρία Ζαχαράκη προχωρά σε ανακοινώσεις τέτοιου τύπου, προδιαγράφοντας τον ορίζοντα και για επόμενες.
Στην Ελλάδα η ενίσχυση και η στήριξη της οικογένειας αποτελούν βασική παράμετρο εθνικού σκοπού, με δεδομένο ότι το δημογραφικό βρίσκεται σε «κόκκινη ζώνη» από προηγούμενες δεκαετίες.
Ο πρωθυπουργός έστειλε και ένα μήνυμα ταυτόχρονα στην αντιπολίτευση και τους πολίτες. Το κίνητρο για τη συσπείρωση ψηφοφόρων που προβάλλεται να «πέσει ο Μητσοτάκης» δεν αποτελεί πρόταση διακυβέρνησης ούτε όραμα για τη χώρα και τα προβλήματά της. Είναι μια κραυγή κομματικής και προσωπικής εμπάθειας απέναντι σε έναν εκ νέου εκλεγέντα πρωθυπουργό και τις κυβερνήσεις του και δείχνει στρατηγική αμηχανία και τακτική αποδόμησης στη σταθερότητα της χώρας. Η Ελλάδα χρειάζεται ηγεσία και όχι αρνητισμό και μηδενισμό.
