Τα όσα συνέβησαν χθες με την υποψηφιότητα του Δημήτρη Παπανώτα και τα μπρος-πίσω της διοίκησης του κόμματος μετά και τις πιέσεις που άσκησε η επίσης υποψήφια ευρωβουλευτής του κόμματος και πρόδρομος του ΜeΤoo στη χώρα μας, Σοφία Μπεκατώρου, σίγουρα δεν συνάδουν με σοβαρό κόμμα. Φυσικά, ούτε οι ιστορίες του Στ. Κασσελάκη από τη βάπτισή του και τον σταυρό μέσα στο λάδι της κολυμπήθρας βοηθούν. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκεται σε μια άναρχη αναζήτηση πολιτικού πλαισίου, ψηφοφόρων και δυστυχώς σοβαρότητας. Η προσπάθεια μέχρι τώρα δεν μπορεί να ισχυρισθεί κάποιος, ούτε καν η οικογένεια Κασσελάκη, ότι πετυχαίνει. Το κόμμα και η ηγεσία του παράγουν υλικό που θυμίζει μάλλον καλοκαιρινή επιθεώρηση αλλά σε καμιά περίπτωση πολιτικό οργανισμό σε προεκλογική περίοδο.
Το χειρότερο, που ξεπερνά τα όρια του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι γίνεται μια γενικότερη συζήτηση για τα ψηφοδέλτια των κομμάτων αλλά και για την ατμόσφαιρα τηλεοπτικού «πρωινάδικου» που προκύπτει . Πολλοί προβάλλουν μια μηδενιστική διάθεση.
Κάθε κόμμα έχει να επιδείξει ένα ψηφοδέλτιο με 42 υποψήφιους ευρωβουλευτές. Μέσα σε αυτούς μπορεί κάποιοι και κάποιες να είναι προβεβλημένα πρόσωπα από τα μίντια ή το lifestyle. Αυτό από μόνο του δεν είναι καταστροφή. Οι ψηφοφόροι έχουν να επιλέξουν κόμματα και πρόσωπα προσερχόμενοι στις κάλπες. Την τελική σύνθεση της επόμενης ελληνικής ευρωομάδας, τόσο ως προς την κομματική ταυτότητα όσο και ως προς το επίπεδο κατάρτισης και εμπειριών ή μορφωτικού επιπέδου που θα κάνει κάποιον ή κάποια από τους υποψήφιους κατάλληλο για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, θα αποφασίσουν και θα προκρίνουν οι πολίτες. Εφόσον φυσικά προσέλθουν να ασκήσουν το δικαίωμα και την εξουσία τους.
Άρα, ας μην πηγαίνουμε στην εύκολη λύση της ισοπέδωσης και ας μην αφήνουμε τη φαιδρότητα που διαχέει, για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κανόνας που μας αφορά όλους.
