Ύστερα από πολλά και δύσκολα χρόνια με πολλές ανατροπές και κρίσεις η Ελλάδα μπορεί πλέον να νιώθει πιο άνετα στο «ευρωπαϊκό κοστούμι» στα θέματα μετανάστευσης. Το νέο Σύμφωνο για το Άσυλο και τη Μετανάστευση στην Ευρώπη μένει σε δύο κομβικά ζητήματα. Πρώτον, στη βάση βιομετρικών στοιχείων που εξατομικεύουν τον κάθε πρόσφυγα ή οικονομικό μετανάστη που πλησιάζει στις ακτές ή τα εδάφη της Ένωσης και, δεύτερον, στην κοινή απόφαση να προστατευτούν και να θωρακιστούν τα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης σε στεριά και θάλασσα. Το νέο σύμφωνο που δεσμεύει τις χώρες-μέλη του γκρουπ είναι πολύ πιο κοντά στις πάγιες θέσεις και διεκδικήσεις της χώρας. Και πολύ μακριά από κάποιες παραδοχές της Ένωσης τις προηγούμενες δεκαετίες, όταν το μόνο μέλημα ήταν να παραμένουν σχεδόν ανοιχτά τα εξωτερικά σύνορα και οι χώρες πρώτης υποδοχής, οι αποτελούσες εξωτερικά σύνορα της Σένγκεν και της Ένωσης, να δέχονται μόνες τους όλη την πίεση από τα καραβάνια των εξαθλιωμένων, με τις υπόλοιπες να τις απειλούν ότι θα τις θέσουν εκτός Ζώνης Σένγκεν για να περνούν οι λαθραίοι τα εσωτερικά σύνορα.
Η ελληνική κυβέρνηση Μητσοτάκη τα τελευταία χρόνια που συζητείτο η διατύπωση του νέου συμφώνου έκανε μια πολύ επίμονη και μεθοδική προσπάθεια για να φτάσουμε εδώ. Οι ευρωπαϊκές συμμαχίες του Νότου βοήθησαν στην τελική εξέλιξη και σήμερα πλέον μπορούμε να είμαστε πιο αισιόδοξοι για την αποτελεσματικότητα των κοινών πολιτικών σχετικά. Στα κέρδη που υπάρχουν όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για άλλες δοκιμαζόμενες χώρες, ειδικά την Ιταλία, είναι ότι η θεωρία περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελεύθερης μετακίνησης των οικονομικών μεταναστών, που δέσποζε επί χρόνια, τώρα πλέον εξισορροπείται στη βάση του ρεαλισμού και της ασφάλειας, την οποία η Ένωση σε επίπεδο Κομισιόν και Συμβουλίου οφείλει να εγγυηθεί με σταθερότητα στα έθνη και τους πολίτες της.
