Σε τελευταίες δηλώσεις του πρωθυπουργού έγινε φανερός ο προβληματισμός που υπάρχει στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης αλλά και η αποφασιστικότητα του ιδίου του κ. Μητσοτάκη ως προς την απάντηση στο δίλημμα: Μισθοί ή επιδόματα; Τα όρια του κρατικού προϋπολογισμού είναι πεπερασμένα και σε κάθε περίπτωση μικρότερα από τις ανάγκες σε εισοδήματα της μεταμνημονιακής Ελλάδας. Ο πρωθυπουργός όμως δείχνει να έχει καταλήξει ότι προτεραιότητα έχει η αύξηση του βασικού μισθού και όχι επιπλέον επιδόματα για τις επονομαζόμενες «ευπαθείς ομάδες». Όσο πιο πολύ συγκροτείται η χώρα και αποκτά ορίζοντα δημοσιονομικής ασφάλειας τόσο πιο εύλογη αλλά και εφικτή γίνεται η αύξηση μισθών. Η αμοιβή δηλαδή της εργασίας. Παρά η στήριξη της αεργίας. Γιατί, εκτός των άλλων, αν συνεχισθεί στην Ελλάδα η ενίσχυση της επιδοματικής πολιτικής, όχι για έκτακτες περιπτώσεις με τα διάφορα «pass» αλλά σε μια μόνιμη βάση, θα προκύψει ως τελικό αποτέλεσμα να προτιμάται η ανεργία και η ευκαιριακή εργασία παρά η μόνιμη εργασία. Μια τέτοια πραγματικότητα ήδη παρατηρείται στις νεότερες γενιές, αφού ένα σύνολο επιδομάτων καταλήγει να πλησιάζει τη ζώνη του κατώτατου μισθού. Σημαντικός παράγων για αυτό τον συσχετισμό είναι άλλωστε και η αναξιοπιστία που χαρακτηρίζει το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας. Γιατί οι παλαιότεροι μιλούν για «λεηλασία» στις συντάξεις τους και οι νεότεροι για… τσάμπα ένσημα.
Από την πλευρά του ο πρωθυπουργός επαναλαμβάνει μια κεντρική δέσμευση της κυβέρνησης για τη δεύτερη θητεία της, που είναι ένας μέσος μισθός στα 1.500 ευρώ και ένας κατώτερος μισθός που θα ξεπερνά τα 900 ευρώ. Βεβαίως η προοπτική αυτή αυξάνουσας ευημερίας σε ανεκτό επίπεδο δεν καλύπτει το διαρκώς αυξανόμενο κόστος διαβίωσης στην Ελλάδα τού σήμερα. Είναι το σημείο όπου ο συσχετισμός γίνεται ιδιαίτερα οξύμωρος. Ειδικά για κατηγορίες όπως οι χαμηλοσυνταξιούχοι, που είναι όμως πολλοί…
