ΓΙΑ ΑΡΚΕΤΕΣ εβδομάδες τώρα, πριν ακόμη από την εορταστική περίοδο, «σέρνονταν» αρχικά στα δημοσιογραφικά στέκια και στη συνέχεια στις στήλες του πολιτικού παρασκηνίου εφημερίδων και διαδικτυακών ιστότοπων πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες υπήρχε πιθανότητα ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης μετά τις ευρωεκλογές του Ιουνίου να μετακομίσει στις Βρυξέλλες, αναλαμβάνοντας κεντρικό, τον κεντρικότερο μάλιστα, ρόλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση για τα επόμενα χρόνια. Αυτό φυσικά θα σήμαινε την εγκατάλειψη της πρωθυπουργίας της Ελλάδας πριν ακόμη από τα μισά της δεύτερης θητείας του.
ΌΣΟΙ γνωρίζουν τον χαρακτήρα και τον τρόπο που σκέπτεται, πολύ περισσότερο το αίσθημα ευθύνης και συνέπειας που χαρακτηρίζουν τον Έλληνα πρωθυπουργό, εξέφραζαν απορία ως προς το πώς είναι δυνατόν ο κ. Μητσοτάκης να κλείσει έτσι, με έναν τέτοιου τύπου αιφνιδιασμό, την πορεία του στην πρωθυπουργία της χώρας. Πολύ περισσότερο να προδώσει τη σχέση εμπιστοσύνης με τους πολίτες, που τους ζήτησε την ψήφο τους πριν από ελάχιστους μήνες για να είναι πρωθυπουργός τετραετίας, μέχρι τον Ιούνιο του 2027, εργαζόμενος για την προώθηση των συμφερόντων τους, την οργάνωση του κράτους, την εμπέδωση μιας εθνικής πορείας προς μια νέα ευημερία.
ΠΑΡΑ ταύτα υπήρχε αντίλογος ότι ένας Έλληνας θα βρισκόταν στο πιο υψηλό αξίωμα στην Ένωση και πότε άλλοτε θα διδόταν μια τέτοια ευκαιρία, ενώ διάφορα γεγονότα «κούμπωναν» σύμφωνα με την οπτική κάποιων με το σενάριο αυτό, από τη στρατηγική στα Ελληνοτουρκικά, κάποιους χειρισμούς στο Μεταναστευτικό και την προώθηση του πολιτικού γάμου των ομοφύλων μέχρι τη μετάβαση ένα βράδυ Παρασκευής στην Ολλανδία ή τη φιλοξενία του ζεύγους Φον ντερ Λάιεν στην οικία του. Τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους το βράδυ της Τετάρτης, όταν ο συνάδελφος Γ. Κουβαράς τού έθεσε δημόσια το ερώτημα αν ισχύει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Η απάντηση του πρωθυπουργού ήταν συνεπής με την ιστορία του, τη δέσμευσή του στο Έθνος και το ποιόν του χαρακτήρα του.
