Η ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ του διπλωμάτη καριέρας και επικεφαλής τα τελευταία χρόνια του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Άντονι Μπλίνκεν, ότι στα τελευταία 30 χρόνια που έχει προσωπική εμπειρία από την εμπλοκή του στη διπλωματία δεν θυμάται άλλη περίοδο τόσο σταθερή και τόσο αξιόπιστη στις καλές σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Ελλάδας, θα πρέπει να αξιολογηθεί με τη δέουσα σοβαρότητα. Τι άλλαξε στην ελληνική οπτική την τελευταία δεκαετία και με έμφαση την τελευταία πενταετία επί διακυβέρνησης Μητσοτάκη; Ότι γίναμε σοβαροί στη διεθνή πολιτική μας. Ότι στεκόμαστε με συγκρότηση, συνέπεια και ευθύτητα στις συμμαχίες μας. Κεντρική μεταξύ αυτών με την Αμερική.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ πολιτική μεταπολεμικά συνήθως αρκείτο να δηλώνει τη θέση της χώρας ως μέλος του ΝΑΤΟ αρχικά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη συνέχεια. Αλλά ποτέ δεν στάθηκε αξιόπιστη στις κρίσεις και στις διεθνείς αποστολές της ενότητας της Δύσης. Προτιμούσαν οι ηγεσίες της μια θέση «ουδετερότητας» και απόστασης από τις όποιες εξελίξεις, με διάφορες αιτιολογίες, που τελικά όμως κατέληγε να χαρακτηρίζεται η Ελλάδα ως ένας «μη αξιόπιστος» ή στην καλύτερη περίπτωση «αδρανής» και «φοβικός» σύμμαχος. Το μόνο ζήτημα που θέταμε σε κάθε ευκαιρία ήταν οι διαφορές μας με την Τουρκία και το Κυπριακό μετά το 1974. Από εκεί και πέρα θέλαμε πάντα να ακολουθούμε το μοτίβο της «επιτήδειας ουδετερότητας» σε πλήρη εναρμόνιση με την Τουρκία.
ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ χρόνια σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο «χτίσαμε» συμμαχίες και τις υπηρετήσαμε ή τις υπηρετούμε με συνέπεια. Δηλώσαμε «παρών» στο μέτωπο της Ουκρανίας, στεκόμαστε στη βάση αρχών και αξιών, αλλά και με ρεαλισμό πλησίον των συμμάχων μας στο μέτωπο της Μεσογείου και της Εγγύς Ανατολής μετά το ξέσπασμα της σύγκρουσης στη Γάζα. Η διαπίστωση Μπλίνκεν από το Ακρωτήρι έρχεται να επιβεβαιώσει την αξία αυτής της νέας στρατηγικής.
