ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ πολίτες και πολιτικοί μπορεί να θέλουν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα μέσα από την οπτική μιας «περίκλειστης κοινωνίας». Ενός τόπου που δεν συνδέεται άμεσα με τις διεθνείς εξελίξεις και τις προκλήσεις που αυτές φέρνουν. Μπορεί οι Έλληνες να επιθυμούν τα όνειρά τους αλλά και οι εφιάλτες τους να «αυτοεξαιρεθούν» από τα δρώμενα στην ευρύτερη περιοχή. Μπορεί να επιθυμούν όλα τους τα ζητήματα να περιορισθούν στην ακρίβεια στο σουπερμάρκετ, στα τιμολόγια του ρεύματος, στο πού θα αφήσουν τα παιδιά τους αν αρρωστήσουν από COVID και πρέπει να πάνε στη δουλειά, στο πόσο θα αυξηθεί ο μισθός και η σύνταξή τους, τι θα γίνει με τον γάμο των ομοφύλων.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ που θα γίνει αντιληπτό τους επόμενους μήνες και χρόνια από τους Έλληνες, αυτούς που μεγάλωσαν στις συνθήκες της μόνιμης ειρήνης του μεταπολέμου, είναι ότι η Γη κινείται σαν εκκρεμές ανάμεσα στην ειρήνη και τον πόλεμο. Η Ελλάδα και η Κύπρος αποτελούν την οριακή γραμμή της συγκροτημένης Δύσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, αλλά οι εξελίξεις στην εγγύς Ανατολή ή τη Μεσόγειο και τον Ινδικό θα μας απασχολήσουν. Όχι γιατί αύριο θα κηρυχτεί επιστράτευση ή θα ηχήσουν οι σειρήνες του βομβαρδισμού των πόλεων μας. Αλλά γιατί ανατολικά από εμάς βρίσκεται ή Δυτική Ασία και νότια από εμάς η Αφρική. Χώρες σε ερείπια. Λαοί, φυλές και έθνη σε σύγκρουση.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ δεν θα κινηθεί ευθύγραμμα, όπως πολλοί φαντάζονται, και όταν το 2024 ή το 2025 δείξουν τα «δόντια» τους, πολλοί θα αιφνιδιασθούν γιατί δεν θα καταλαβαίνουν γιατί η δική μας ζωή επηρεάζεται από τις ζωές και τον πόλεμο των άλλων. Γιατί όλα τα ζητήματα δεν μπορούν να λυθούν με το τι θα ψηφίσουμε στις κάλπες των ευρωεκλογών, ούτε αν ήταν καλή η φωτογραφία μας στο Instagram…
