Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ κάνει πολιτική. Η κυβέρνηση ασκεί κυβερνητισμό. Η πολιτική με τη γενική έννοια δεν ταυτίζεται με τον κυβερνητισμό. Η πολιτική κρίνεται στρατηγικά όταν προέρχεται από κόμματα της αντιπολίτευσης είτε αυτά χαρακτηρίζονται εξουσίας είτε παρεμβατικά. Ο κυβερνητισμός είναι μετρήσιμος εκ του αποτελέσματος που καταγράφεται. Για παράδειγμα, με αφορμή τη νομοθέτηση τεκμαρτού εισοδήματος από το υπουργείο Οικονομικών, με δεδομένο ότι αποδεδειγμένα οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες φοροδιαφεύγουν στη συντριπτική τους πλειονότητα δηλώνοντας μηδενικά εισοδήματα ή ζημιές, σοβαρή πολιτική από την πλευρά της αντιπολίτευσης θα ήταν αν κριτίκαραν ως «παλαιάς κοπής» το εργαλείο του τεκμαρτού εισοδήματος, αλλά δέχονταν την κυβερνητική προσπάθεια της ανάσχεσης της φοροδιαφυγής. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, όμως, κατέβηκαν στους δρόμους με τους εν γένει φοροφυγάδες, μιλώντας για επιπλέον φόρους και υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα της φοροδιαφυγής ως πρακτική «αντίστασης».
Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΣΜΟΣ της εποχής Μητσοτάκη, από την άλλη, είναι επιτυχής εκ του αποτελέσματος, παρά τα προβλήματα που παρουσιάζονται και χρήζουν περαιτέρω ενεργειών. Για παράδειγμα, στην παρούσα φάση που κατατίθενται σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες οι προϋπολογισμοί τους για το 2024, σύμφωνα με τις οδηγίες των ορίων της Ένωσης παρατηρούμε: οι προϋπολογισμοί Ελλάδας, Κύπρου, Ισπανίας, Εσθονίας, Ιρλανδίας, Λιθουανίας, Σλοβενίας εγκρίθηκαν χωρίς παρατηρήσεις. Σε αυτούς των Γαλλίας, Ολλανδίας, Βελγίου, Ιταλίας, Φινλανδίας, Λετονίας υπήρξαν συστάσεις για διορθώσεις. Και σε αυτούς των Γερμανίας, Μάλτας και Πορτογαλίας ζητήθηκε από την Κομισιόν να τροποποιηθούν ως προς τα μέτρα στήριξης που προβλέπουν.
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ αυτά; Ότι η κανονικότητα και η σταθερότητα στη ζώνη του ευρώ δεν εναπόκειται σε συνθήματα και εξαγγελίες, αλλά στο πεδίο των εφαρμοσμένων πολιτικών και στη βάση των προδιαγραφών που ισχύουν για όλες τις χώρες του ευρώ, είτε αυτές είναι μεγάλες είτε μεσαίες είτε μικρές. Η Ελλάδα εν ολίγοις πετυχαίνει στόχους και προχωρά…
