ΧΡΕΟΣ κάθε δημοσιογράφου είναι να ακολουθεί στα γραπτά του την επικαιρότητα. Κατά συνέπεια η συγκεκριμένη στήλη δεν θα ήταν δυνατόν να παραλείψει την αναφορά στο είδωλό της, τη Μόνικα Μπελούτσι, η οποία βρέθηκε στη χώρα μας και μάλιστα στη Θεσσαλονίκη, προς μεγάλη απογοήτευση των χαμουτζήδων -έτσι αποκαλούν, ως γνωστόν, τους Αθηναίους οι Σαλονικείς (με το λάμδα παχύ)- θαυμαστών της σύγχρονης αυτής Κλαούντια Καρντινάλε. Με την ευκαιρία αυτή η στήλη θα τιμήσει τη Μόνικα με την αναφορά σε ένα εξαιρετικό βιβλίο-μελέτη ενός Θεσσαλονικού, μάλιστα, συναδέλφου και ερευνητή, του Θόδωρου Ιωαννίδη. Στο εντυπωσιακό πράγματι βιβλίο του, που έχει ιστορικό και πολιτιστικό περιεχόμενο, αντικείμενό του είναι το αδιαμφισβήτητο ανδρικό φετίχ επί χιλιάδες χρόνια και του οποίου αντάξιος συνεχιστής είναι η Μπελούτσι.
ΤΟ ΦΕΤΙΧ δεν είναι άλλο από αυτό που είναι και ο τίτλος του βιβλίου: «Το βιβλιδάριο των οπισθίων»! Εν πρώτοις όταν το χιούμορ, η έρευνα και η καλλιέπεια συνεργάζονται τόσο αρμονικά, ακόμη και αυτό που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί χυδαίο μετουσιώνεται σε… τέχνη. Προσεγγίζοντας με αριστοφάνεια οξυδέρκεια ένα θέμα, λίαν ευχάριστο στην όψη και στην αφή (!) αλλά και λίαν επικίνδυνο για τη σεμνότυφο και θρησκόληπτη κοινωνία μας, ο Θόδωρος Ιωαννίδης κατάφερε να συντάξει ένα πολυσέλιδο σπαρταριστό κείμενο, με το οποίο όχι μόνο μας ενημερώνει για τα ιστορικά στοιχεία που αφορούν τα ανθρώπινα οπίσθια, αλλά και καταφεύγει σε απίθανες πολιτικές παρομοιώσεις, οι οποίες είναι ιδιαιτέρως χρήσιμες, υπό τον όρο ότι θα τις εφήρμοζε η ιστορία.
«ΚΑΤΑ τις δεκαετίες που ακολούθησαν τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου -γράφει ο Ιωαννίδης- πολλές λευκές γυναίκες της μέσης ή ανώτερης αστικής τάξης, ταλαιπωρούμενες από σύμπλεγμα κατωτερότητος απέναντι στη μαύρη φυλή, καταξοδεύονται τρέχοντας στις παραλίες, όπου τουρλοκωλιάζονται για να μαυρίσουν. Ο ρόλος των οπισθίων (σχήμα και χρώμα) στον φυλετικό διαχωρισμό του ανθρωπίνου γένους είναι σημαντικότατος. Θα μπορούσε μάλιστα να αποδειχθεί κυριολεκτικά κοσμοσωτήριος. Αν παραδείγματος χάριν οι εθνικοσοσιαλιστές ανθρωπολόγοι του Αδόλφου Χίτλερ, αντί να ασχολούνται με τις γνωστές κρανιομετρικές γελοιότητες, εφάρμοζαν την… οπισθομετρία, θα αποφεύγονταν πλήθος τραγωδίες. Θα τιναζόταν στον αέρα η άποψη περί ανωτερότητας της αρίας φυλής, μια και πολύ εύκολα θα αποδεικνυόταν ότι οι πισινοί ορισμένων πρωθιερέων του ναζισμού (όπως του ευρύπρωκτου Γκαίριγκ) ήταν από πάσης απόψεως κατώτεροι, όχι μόνο των νέγρικων αλλά και των εβραϊκών». Ειδικώς οι τελευταίοι είναι και ιδιαιτέρως επίκαιροι.
