Ο γενικός τίτλος της έκθεσης «Χωρίς ήχο» λειτουργεί ως παραδοξολογία καθώς η ανάγνωση των έργων τελείται υπό τους ήχους και την προφορική αφήγηση του ομώνυμου βίντεο. Πρόκειται για έναν γυναικείο μονόλογο, ένα αυθόρμητο ερωτικό παραλήρημα που σκιαγραφεί τη μοναχικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης την εποχή της καραντίνας.
Η ρυθμική φωνή της ηρωίδας «ντύνει» το κινηματογραφικό έργο το οποίο συνενώνει τρία διαφορετικά βίντεο σε ένα.
Οι κινηματογραφικές φρίζες απαρτίζονται από ζωγραφιές και σχέδια της Χρηστέα, κυρίως πορτρέτα και σωματικά μέλη της ίδιας και άλλων γυναικών, καθώς και από φωτογραφίες που στην πλειονότητα τράβηξε εκείνη: τοπία με θάλασσες, βουνά και ηλιοβασιλέματα. Τα πλάνα είναι πολλές φορές αμφίσημα. Η εικονογραφική συνάφεια των καμπυλών του γυναικείου σώματος με την οργανική μορφολογία της μητέρας-γης, ευρύτερο χαρακτηριστικό της εργασίας της, στοιχειοθετεί ένα οικο-φεμινιστικό σχόλιο. Μια υποδόρια φιλοσοφική αναφορά στο κοσμικό γίγνεσθαι, τις έννοιες της ζωής, του θανάτου και της αναγέννησης.
Τα έργα, ιδιότυπες ημερολογιακές σημειώσεις, λειτουργούν σαν μικρές καθημερινές πράξεις αλληγορικής καταγραφής των εναλλαγών της ψυχικής διάθεσης. Ξόρκια των δεινών.
Οι γραμμικές χειρονομίες των ηλεκτρονικών τυπωμάτων ενίοτε παραπέμπουν σε αυθόρμητες μολυβιές, σε νήματα και ιδιότυπα τριχοειδή, ανατομικά αγγεία. Παρόμοιες χειρονομίες κατακλύζουν τα μεγαλοδιάστατα σχέδια της Χρηστέα από παστέλ στα χρώματα του αίματος και του πάθους. Αναπαραστούν και αυτά τη γυναικεία μορφή, μισο-κρυμμένη, θρυμματισμένη, κερματισμένη, όπως τα ίχνη της μνήμης.
