Πιστός υπηρέτης του θεάτρου επί 41 χρόνια και πρωταγωνιστής σε σπουδαίους ρόλους, ο Αρης Λεµπεσόπουλος υποδύεται φέτος τον Εντουαρντ, έναν αφοσιωµένο καθηγητή Μέσης Εκπαίδευσης, στο καθηλωτικό έργο «Η ράβδος», του Μαρκ Ρέιβενχιλ, που αναφέρεται στην πάλη του παλιού και του νέου εκπαιδευτικού συ στήµατος, σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα. Ο γνωστός ηθοποιός µιλά στην «Κυριακάτικη Απογευµατινή» για την πλοκή της παράστασης, την απόφαση να ασχοληθεί µε την ηθοποιία και για τον πρωταθλητισµό στο θέατρο, που, για να βγει χρήµα, θέλει αίµα…
Τι αναδεικνύει αυτό το έργο;
Οταν το πρωτοδιάβασα, αµέσως θυµήθηκα τον ραβδισµό µου στην Α’ ∆ηµοτικού, χωρίς να έχω κάνει τίποτα. Είναι κάτι που δεν ξέχασα ποτέ. Τους δασκάλους µου τους φοβήθηκα, µε εξαίρεση κάποιους ελάχιστους. Η βία ήταν κάτι που µε συνόδεψε µέχρι την τελευταία τάξη του Λυκείου. Μας τράβαγαν και τη φαβορίτα. Ο ραβδισµός ήταν νόµιµος, καταργήθηκε στο τέλος της δεκαετίας του ’80. Αυτό το έργο δεν αναφέρεται µόνο στη ράβδο του σχολείου, αλλά είναι αφορµή να θίξει
και άλλα πράγµατα κανιβαλικά, που αφορούν την οικογένεια και τις πληγές της. Το έργο είναι µια σύγκρουση του παλιού σχολείου µε τα νέα µοντέλα εκπαίδευσης. Μιλά για νέες ακαδηµίες – και από σύµπτωση τον τελευταίο καιρό στη χώρα µας ιδρύονται νέα πρότυπα σχολεία και νέες ακαδηµίες.
Τι σας γοητεύει σε αυτόν τον ρόλο;
Αυτό θα το καταλάβω στην πορεία. Αλλά µου αρέσει πολύ ότι ο ήρωας που υποδύοµαι υπερασπίζεται την πορεία της ζωής του. Αυτό µε συνδέει µε τον ήρωα. Μπορεί κι εγώ να έκανα πολλά λάθη, αλλά αυτή ήταν η πορεία µου και στέκοµαι στα πόδια µου. Ακολούθησα µια στάση και την υπερασπίζοµαι. ∆εν είχα τις καλές κουµπαριές, τις καλές παρέες, ή τους προστάτες και την αριστοκρατία. Αλλά έπειτα από 41 χρόνια εξακολουθώ να παίζω.
Και πρώτη φορά στη ζωή µου χτύπησα την πόρτα κάποιου, επειδή ήµουν άνεργος από τον περασµένο Μάρτιο, µε δύο παιδιά. Αυτό όµως το υπερασπίζοµαι. ∆εν είµαι γλείφτης. Απλά στη ζωή µου ακολούθησα µια δική µου, µοναχική πορεία. ∆εν έβγαλα λεφτά, έπαιρνα πάντα ό,τι µου έδιναν.
Είστε πιστός υπηρέτης του θεάτρου…
Είµαι 41 χρόνια σε αυτήν τη δουλειά. Το ήξερα ότι θα αντέξω, όταν πήρα έφηβος την απόφαση να γίνω ηθοποιός. Ηταν θέµα εφηβείας. Αν είχα άλλη εφηβεία θα είχα κάνει ένα άλλο, κανονικό επάγγελµα. Βέβαια µε τα γράµµατα δεν τα πήγαινα καλά.
Πώς πήρατε την απόφαση;
Καθόµουν µε τη γιαγιά µου και βλέπαµε µαζί στην τηλεόραση τις σειρές της εποχής. Η εφηβεία µου µε είχε αποµονώσει, ίσως από έλλειψη αθλητισµού δεν εκτονωνόµουν, και έτσι άρχισα να βλέπω τηλεόραση. Και γι’ αυτό αγαπώ την τηλεόραση, όπου εκεί δεν έχω υποφέρει, ενώ στο θέατρο έχω υποφέρει. Και έτσι άρχισα να σκέφτοµαι µήπως θα ήταν ωραίο να γινόµουν κι εγώ κάποιος άλλος.
Να ήµουν εγώ µέσω των ρόλων. Νοµίζω πως η γιαγιά µου ήταν ο πρώτος µου κρυφός συνένοχος για να γίνω ηθοποιός. Το πρώτο µου µυστικό το µοιράστηκα µε αυτήν. Την αγαπούσα πολύ. Οι γονείς µου, όταν τους το είπα, «έµειναν», γιατί πίστευαν πως ο ηθοποιός είναι κάτι πολύ λαµπερό, εξωστρεφές. Αλλά αργότερα κατάλαβα ότι η αγωνία τους ήταν η αγωνία της επιβίωσης.
Φτάσατε ποτέ σε ακραίες καταστάσεις, όπως υπερκόπωση ή κατάθλιψη λόγω της κούρασης του επαγγέλµατος;
Ναι, έχω τα σηµάδια της δουλειάς στο κορµί µου. Τον πόνο στον αυχένα µου και στη µέση τα έπαθα από το θέατρο. Επίσης έχασα και έναν µυ. Με εξαίρεση έναν άνθρωπο που φρόντισε για την αποκατάστασή µου, άλλοι σκηνοθέτες δεν ασχολήθηκαν καθόλου µε το πρόβληµά µου. Το βίωσα µε µια παντελή αδιαφορία. Το σώµα µου φέρει την ταλαιπώρια του επαγγέλµατος, το οποίο φέρει µια άγρια εκµετάλλευση. Βέβαια µια µειοψηφία ηθοποιών τα κατάφερε. Εκαναν πρωταθλητισµό και έβγαλαν χρήµατα. Αλλά αυτό θέλει αίµα.
Υποπέσατε ποτέ στην έπαρση;
Η Ελλάδα είναι ένας πολύ µικρός τόπος για να γίνεις διάσηµος σε σχέση µε τους Βρετανούς ή τους χολιγουντιανούς ηθοποιούς. Αυτό το κατάλαβα από πολύ νωρίς. Κάποιες φορές µπορεί να βρίσκεσαι στην επικαιρότητα λόγω µιας παρουσίας σου στην τηλεόραση, αλλά µετά σε ξεχνάνε γρήγορα. Κάποιοι µε αναγνωρίζουν,
αλλά δεν θυµούνται ακριβώς το όνοµά µου. ∆εν µε στενοχωρεί αυτό. Το 1981, όταν διάβαζα για να δώσω εξετάσεις στη δραµατική σχολή, ανέβαινα στην ταράτσα της πολυκατοικίας και έλεγα τα κοµµάτια µπροστά σε έναν τοίχο. Οι µεγαλύτεροι µαθητές γέλαγαν γιατί δεν µπορούσα να ανοίξω το στόµα µου. Ετσι είναι αυτό το
επάγγελµα.
Η ΡΑΒΔΟΣ: Η υπόθεση της παράστασης
Ο Έντουαρντ, ένας αφοσιωμένος καθηγητής της μέσης εκπαίδευσης, ύστερα από σαράντα πέντε χρόνια διδασκαλίας, βγαίνει στη σύνταξη. Περιμένει με ανυπομονησία την αποχαιρετιστήρια γιορτή που οργανώνεται από το σχολείο για να τιμήσουν το πρόσωπό του και την πολυετή του προσφορά.
«Θα είναι τα πιο λαμπρά αποχαιρετιστήρια που έγιναν ποτέ για καθηγητή. Κανένας καθηγητής δεν είναι τόσο αγαπητός».
Όμως τις τελευταίες έξι μέρες ο Έντουαρντ και η σύζυγός του, η Μορίν, βρίσκονται σε πολιορκία και δεν μπορούν να βγουν απ’ το σπίτι τους. Ένα πλήθος εξαγριωμένων μαθητών έχει συγκεντρωθεί απέξω, φωνάζοντας και βρίζοντας, φτύνοντας και πετώντας αντικείμενα. Ένα τούβλο έχει σπάσει το παράθυρο.
«Γιατί να επιτεθούν στον πιο δημοφιλή καθηγητή του σχολείου; Γιατί τα βάζουν μαζί του; Γιατί τώρα, όταν σε λίγες μέρες βγαίνει στη σύνταξη;».
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα και ενώ ταυτόχρονα το σχολείο του Έντουαρντ περνά από αξιολόγηση, τους επισκέπτεται η αποξενωμένη κόρη τους. Η Άννα εμφανίζεται αναπάντεχα ύστερα από χρόνια, έχοντας τα δικά της ερωτήματα.
Σημείωμα σκηνοθέτη
Ο Μαρκ Ρέιβενχιλ τοποθετώντας τη δράση του έργου στο πλαίσιο μιας οικογένειας –πατέρας, μητέρα, μοναχοκόρη– αλλά ταυτόχρονα και στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής κοινότητας, στην οποία ανήκουν και τα τρία πρόσωπα, δημιουργεί μια δραματουργική συνθήκη που μας επιτρέπει να αναλογιστούμε μια σειρά από φλέγοντα ζητήματα: Ποιο είναι το πρόσωπο της βίας μέσα στην οικογένεια αλλά και μέσα στο σχολείο; Πώς αλλάζει ο ορισμός της έννοιας «βία» από γενιά σε γενιά; Γιατί μας ελκύει η αίσθηση της εξουσίας και της επιβολής; Πόση ανάγκη έχουμε από κανόνες και συστήματα; Πώς συνυπάρχουν η μάθηση και ο «σωφρονισμός», η εκπαίδευση με την «τιμωρία»; Ποια είναι η «ενδεδειγμένη πρακτική» για την αξιολόγηση ενός σχολείου και πώς εφαρμόζεται; Με ποια κριτήρια γίνεται η αξιολόγηση ενός εκπαιδευτικού; Τι σημαίνει κατάχρηση εξουσίας, προσωπικός χώρος, εκφοβισμός (bullying); Ποιος είναι ο ρόλος της μνήμης σε σχέση με τη λεγόμενη «κουλτούρα της ακύρωσης» (cancel culture); Μπορούμε να «ακυρώνουμε» και να διαγράφουμε το παρελθόν όταν δεν «υπακούει» στους κανόνες της σημερινής εποχής; Τι γίνεται όταν κάποιος βρίσκεται ξαφνικά στη «λάθος πλευρά» της Ιστορίας; Ο συγγραφέας, χρησιμοποιώντας μια κοφτερή, τολμηρή γλώσσα, θέτει τα ερωτήματα και μας καλεί να δούμε το «ευρύτερο χάος» γύρω μας, να δούμε τον «τρόμο» που γεννιέται μέσα μας. Να μιλήσουμε γι’ αυτά που φανερώνουν την πραγματική φύση μας, να θυμηθούμε τα «σημάδια» μας.
Γιώργος Σκεύας
TAYTOTHTA
Σκηνοθεσία – Μετάφραση: Γιώργος Σκεύας
Σκηνικό – Κοστούμια: Γιώργος Σκεύας
Mουσική – Sound Design: Σήμη Τσιλαλή
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Πρωταγωνιστούν:
Άρης Λεμπεσόπουλος
Αλεξάνδρα Αϊδίνη
Τατιάνα Παπαμόσχου
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ από 14 Φεβρουαρίου 2025
Παρασκευή 20:30, Σάββατο 18:30 & 21:15, Κυριακή 18:00
ΔΙΑΡΚΕΙΑ 100 λεπτά χωρίς διάλειμμα
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ Α Ζώνη: €22 (€20 ΑμΕΑ) Β Ζώνη: €20 (€16 ανέργων/φοιτητικό/ΑμεΑ)
Προπώληση https://www.ticketservices.gr/event/theatro-odou-kykladon-i-ravdos/
Κυριακάτικη Απογευματινή
