Η Χορωδία του Δήμου Αθηναίων, υπό τη μουσική διεύθυνση του Σταύρου Μπερή, προσκαλεί το κοινό σε ένα μαγευτικό ταξίδι στον κόσμο της οπερέτας των αρχών του 20ού αιώνα στο Ολύμπια, Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας», με τίτλο «Καρδιά από αγάπη ορφανή».
Συγκεκριμένα, την Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου, στις 20:30, θα ζωντανέψουν αγαπημένες άριες, ντουέτα και χορωδιακά αποσπάσματα από εμβληματικά έργα των Θεόφραστου Σακελλαρίδη, Νίκου Χατζηαποστόλου, Σπύρου Σαμάρα και Φραντς Λέχαρ, αναβιώνοντας τη χρυσή περίοδο της ελληνικής οπερέτας.
Όπως προσθέτουν, δε, οι διοργανωτές, πρόκειται για ένα μοναδικό μουσικό αφιέρωμα που θα ταξιδέψει τους θεατές στην εποχή της αθωότητας και της μεγαλοπρέπειας αυτής της εποχής. Τραγουδούν οι Δέσποινα Σκαρλάτου (σοπράνο), Αντώνης Κορωναίος (τενόρος). Στο πιάνο ο Δημήτρης Βεζύρογλου.
Η οπερέτα, ένα μουσικοθεατρικό είδος που συνδυάζει την πρόζα, το τραγούδι και τον χορό, εμφανίστηκε στη Γαλλία τον 19ο αιώνα και γρήγορα εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη. Στην Ελλάδα, το αθηναϊκό κοινό ήρθε σε επαφή με την οπερέτα ήδη από το 1868, όταν ένας γαλλικός θίασος παρουσίασε τις πρώτες παραστάσεις. Το 1871, δημιουργήθηκε ένα πρόχειρο θέατρο στην Ομόνοια, όπου ανέβαιναν γαλλικές κωμωδίες και βωδεβίλια (από τη γαλλική λέξη vaudeville).
Η ελληνική οπερέτα γνώρισε ιδιαίτερη άνθηση τον 20ό αιώνα, με κορυφαίους συνθέτες, όπως ο Θεόφραστος Σακελλαρίδης, δημιουργός του Βαφτιστικού (1918) και ο Νίκος Χατζηαποστόλου, συνθέτης των Απάχηδων των Αθηνών (1916). Σημαντικός σταθμός ήταν το ανέβασμα της γαλλικής οπερέτας Μαμζέλ Νιτούς το 1908 στο θέατρο του Συντάγματος, από τον θίασο του Αντώνη Νίκα. Κατά τον Μεσοπόλεμο, η οπερέτα έγινε ένα από τα πιο αγαπητά είδη θεάτρου στην Ελλάδα, προσελκύοντας μεγάλο κοινό και διαμορφώνοντας το μουσικό θέατρο της εποχής.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει αποσπάσματα από τις οπερέτες:
* Η Κρητικοπούλα (1916): Ένα πουλί χρυσό πουλί (Σπυρίδων Σαμάρας)
* Η Εύθυμη Χήρα (1905): Lippen Schweigen (Φραντς Λέχαρ)
* Η Χώρα του Μειδιάματος (1923): Dein ist mein ganzes Herz (Φραντς Λέχαρ)
* Θέλω να δω τον Πάπα (1920): Θέλω να δω τον Πάπα, Χείλη φλογισμένα (Θεόφραστος Σακελλαρίδης)
* Ο Βαφτιστικός (1918): Εμπρός και πάλι με χαρά, Ζήτω η Βιβίκα – Γλέντι που θα αρχίσει, Συ μου πήρες πια το νου και την καρδιά, Επιτέλους θα τον δούμε – Ψηλά στο μέτωπο (Θεόφραστος Σακελλαρίδης)
* Πικ Νικ (1915): Σφίξε με, Ω! Νύχτα που σκορπίζεις δροσιά (Θεόφραστος Σακελλαρίδης)
* Περουζέ (1911): Νεράιδα του γιαλού (Θεόφραστος Σακελλαρίδης)
* Πόλεμος εν πολέμω (1914): Για την ένδοξη Πατρίδα, Στον ουρανό ανεβαίνει σιγαλά (Θεόφραστος Σακελλαρίδης)
* Οι Απάχηδες των Αθηνών (1921): Σαν όνειρο μαγευτικό, Ρετσίνα μου, Είμαστε ευγενείς και ξακουσμένοι/ Φοξ Τροτ (Νίκος Χατζηαποστόλου).
